Comunicado 10 desde Palestina Comunicado 10 desde Palestina
INTERVENCIÓN EN YABILIA
Chegamos media hora tarde a Yabalia, coma sempre, unha colmea de nenos e nenas agardándonos, esta vez nun patio de colexio que contaba cun pequeno escenario de cemento, o mellor lugar para nós: co público preto e suficiente con espacio.
Comezamos a preparalo todo coa inestimable axuda do persoal do campamento de paz que se desfacían en esforzos por nos axudar, e cando xa estabamos cambiándonos no almacén que facía a veces de camerino, comezaron as explosións.
A resposta dos nenos non se fixo esperar, comezaron a tocar palmas e a cantar ao unísono, non se trataba dunha resposta nerviosa nin precipitaba, non, era toda unha demostración de poder, só o poder que teñen douscentos nenos combatendo con cantos aos morteiros israelís que estaban esnaquizando calquera parte da súa vila.
Nós estabamos impresionados vendo a imaxe dun feixe de rapaces con máis orgullo e valentía do que puidéramos imaxinar nunca , e daquela comprendemos porqué tiñamos que estar no medio deste conflicto, non era só para divertir a uns nenos que teñen máis dereito que ninguén de poder ser infantís e divertirse durante unha hora, tampouco era só para demostrarlles que non estaban sos ante este xenocidio, estábamos con eles compartindo este momento, para ao voltar, contarlle a todo o mundo o esforzo verdadeiro e pleno que o pobo palestino está a facer para que poida existir unha paz xusta e verdadeira en Oriente próximo.
Acabamos a actuación, e, coma sempre, todos os nenos querían abrazarnos e saudarnos, pero ademais esta vez tiñan preparado un espectáculo de danzas tradicionais palestinas para agasallarnos , o que eles non sabían era que o mellor agasallo fora a súa demostración de fortaleza como comunidade.
INTERVENCIÓN EN YABILIA
Llegamos con media hora de retraso a Yabilia, como siempre, una colmena de niños/as nos esperaban, esta vez en un patio de colegio que contaba con un pequeño escenario de cemento, el mejor lugar para nosotros: público cerca y con suficiente espacio.
Empezamos a prepararlo todo con la inestimable ayuda del personal del campamento de Paz, que se deshacían en esfuerzos para ayudarnos, cuando ya estábamos en el almacén que hacía de camerino cambiándonos, empezaron los bombardeos.
La respuesta de los niños/as no se hizo esperar, comenzaron a tocar las palmas y a cantar al unísono, no se trataba de una respuesta nerviosa ni precipitada, no era toda una demostración de poder, solamente el poder que tienen doscientos niños/as combatiendo a los morteros israelitas que estaban destrozando cualquier parte de su pueblo.
Nosotros estábamos impresionados viendo la imagen de un buen número de chavales con más orgullo y valentía que jamás habíamos podido imaginar, entonces comprendimos que teníamos que estar en medio de este conflicto, no era solo para divertir a unos niños que tienen más derecho que nadie de poder ser infantiles y divertirse durante una hora, tampoco era solamente para demostrarles que no estaban solos ante este genocidio, estábamos con ellos compartiendo este momento, para al volver, contarle al mundo el esfuerzo verdadero y pleno que el pueblo palestino está haciendo para que pueda existir una paz justa y verdadera en Oriente próximo.
Acabamos la actuación, y como siempre, todos los niños querían abrazarnos y saludarnos, pero además, esta vez tenía preparado un espectáculo de danzas tradicionales palestinas para agasajarnos, lo que ellos/as no sabían era que el mejor regalo fuera su demostración de fortaleza como comunidad.