Crónica 3 dende Chiapas (Ano 2003)Crónica 3 dende Chiapas (Año 2003)
DE CANDO OS PEQUENOS GAÑAN AOS GRANDES, E O BALONCESTO INDÍXENA REBÉLASE COMO O QUE FOI NO SEU DÍA, A PELOTA DOS DEUSES MAYAS.
21/09/2003
No primeiro dos tempos en México Chamáronme “O tolo galego”, pola miña intervención no nacemento dos “Aguascalientes” no 95, especialmente o de “La Realidad”. Logo, eles mesmos chamáronme “O Home dos nenos” polos obradoiros e Xogos que facía todo o día.
Nesta ocasión rebautizáronme co nome de “ Pescozo tolo”, xa que aprendín duns clowns amigos un xesto de simular que estralo o meu pescozo cun sonoro triscado de ósos. Toda a comunidade está pendente de min e de cómo fago o estralo suposto, de feito, nunha das viaxes a Palenque os propios Compas interrogáronme varias veces.
Iso, simular que me cae o sombreiro e que ten vida propia ( como facía o grande mestre dos Clowns), certos xogos de maxia e os ruídos que fago (imitación dos pavos da comunidade) son pequenas acción que me axúdana conectar cos compas e cos nenos, ata as mulleres rinse de min e amosan curiosidade.
Esta tarde xogamos o primeiro partido cun dos dous grupos oficiais de Basket da comunidade “Estrela Vermella”. Despois de descargar madeiras que trouxeron ao caracol. decidimos inconscientemente xogar contra estes enormes xogadores de metro e medio, cor escura como a terra. A Malleira que nos deron aos “Gueritos” foi impresionante, pero o mellor foi cando nos convidaron a acompañalos ao río, a bañarnos con eles á luz das estrelas. Achegáronnos a nado a un caneiro que baixa con tanta forza que fai de Yakuzzi natural. Os Chistes, as bromas foron constantes, eles estaban contentos e nós felices.
Parece que esta estancia vai ser inacabable para os nosos fráxiles corazóns occidentais, esta xente non deixa de sorprendernos coa súa loita pola autonomía, coa súa capacidade de sacrificio e coa ledicia desbordante, as ganas de risa e a humanidade que transpiran constantemente.
Iván Prado, feito pó polo partido e ben orgulloso de perder ante este rebeldes indios. 21 de setembro de 2003DE CUANDO QUEREMOS GANAR A LOS GRANDES, Y EL BALONCESTO INDÍGENA SE REBELA COMO LO QUE HA SIDO EN SU DÍA EL NACIMIENTO DE LA PELOTA DE LAS DIOSAS MAYAS.
21/09/2003
En el primero de los tiempos en Méjico me llamaron “El loco gallego”, por mi intervención en el nacimiento de los “Aguascalientes” en el 95, especialmente el de “ La Realidad”, después ellos mismos me han llamado “ El Hombre de los niños” por los talleres y juegos que hacía todo el día.
En esta ocasión me han rebautizado con el nombre de “Cuello loco” ya que aprendí de unos clowns amigos, un gesto de simular que había estallado en mi cuello con un sonoro crujido de huesos. Toda la comunidad está pendiente de mí y como hago el supuesto estallido, de hecho, en uno de los viajes a Palenque propio de los Compas y con los niños, hasta las mujeres se ríen de mí y muestran curiosidad.
Esta tarde hemos jugado el primer partido con los dos grupos oficiales de Basket de la comunidad “Estrella Roja”, después de descargar maderas que trajeron al caracol. Decidimos inconscientemente jugar contra estos enormes jugadores de metro y medio, color oscuro como la tierra. La Paliza que nos dieron a los “Gueritos” fue impresionante, pero lo mejor fue cuando nos invitaron a acompañarlos al río, a bañarnos con ellos a la luz de las estrellas, y nos acercaron a nada a un canal que baja con tanta fuerza que hace de Yakuzzi natural. Los chistes, las bromas constantes, ellos estaban contentos y nosotros felices.
Parece que esta estancia va a ser inacabable para nuestros frágiles corazones occidentales, esta gente no deja de sorprendernos con su lucha por la autonomía, con su capacidad de sacrificio y con la alegría desbordante, las ganas de risa y la humanidad que transpiran constantemente.
Parece que esta estancia va a ser inacabable para nuestros frágiles corazones occidentales, esta gente no deja de sorprendernos con su lucha por la autonomía, con su capacidad de sacrificio y con la alegría desbordante, las ganas de risa y la humanidad que traspiran constantemente.
Iván prado, hecho polvo por el partido y bien orgulloso de perder ante estos rebeldes indios.