Crónica Cero dende Chiapas, ou a denuncia viva contra as mortes a mans dos «malgobernos»Crónica Cero desde Chiapas, o la denuncia viva contra las muertes a manos de los «malgobiernos»
IVÁN PRADO REFLEXIONA EN CHIAPAS SOBRE O XENOCIDIO ISRAELÍ EN PALESTINA
Crónica Cero, ou a denuncia viva contra as mortes a mans dos «malgobiernos»
Un día antes de saír de Barcelona dirección a Chiapas, agarro o xornal para gozar dun dominical almorzo na praza do Diamante. A portada xa non me deixa seguir: Israel, una vez máis, convértese na maquinaria de terror e xenocidio que nos recorda que a humanidade, como tal, segue en perigo. Dificilmente consigo contestar ao camareiro que me trae o café e non son quen de apartar a vista desa foto traumática. O número de mortos non é tan terrorífico como as declaracións do portavoz xudeu: “O peor está por vir”.
Khan Yunis foi, sen lugar a dúbidas, a cidade de Gaza que máis nos impresionou na xira que fixemos os Pallasos sen fronteiras en colaboración co Festiclown. Durante a primeira noite que pasamos alí, as forzas de ocupación hebreas deleitáronnos cunha sonata de disparos e lumes de artificio. Ao día seguinte, cando rematou a nosa función diante de cerca de 400 persoas (maioritariamente nenos) unha marea de rapaciños invadiu o escenario para cantar e bailar connosco cancións de liberación palestina e, cando xa estabamos recollendo as nosas cousas, unha nai achegouse con bágoas nos ollos para agradecernos poder ver o seu fillo rir despois de moitos meses de angustia. Era o verán de 2003 e, cando nós saímos da faixa de Gaza, os israelís pecharon a fronteira aos estranxeiros durante moitos meses. A seguinte delegación de pallasos que visitou a zona atopouse cos debuxos que os pequenos fixeran da nosa viaxe pendurados dos muros das escolas.
Hoxe, na cidade mexicana de San Cristóbal de las Casas, despois de saber que o número de ataques e mortos non para de aumentar, pregúntome cantos rapaces dese campamento de refuxiados e doutros que visitamos, na zona mais superpoboada e máis “hiperdesprotexida” do mundo, seguirán con vida, cantos deses rapaces que durante unha hora puideron vivir a condición de infante nun mundo deshumanizado están desexando nestes intres inmolarse diante dun cuartel dos asasinos israelís, cantos daqueles pequenos hoxe se lembran da nosa visita e cantos se preguntarán onde está a comunidade internacional.
Hoxe, o meu pequeno interior, aquel que non sabe de política internacional nin de protocolos institucionais pregúntase ata cando o goberno español e o resto de gobernos europeos seguirán mirando para outro lado mentres se segue a reproducir o holocausto palestino, ata cando Estados Unidos seguirá financiando un xenocidio en Palestina ante o silencio cómplice da ONU e ata cando imperará no mundo a forza do diñeiro e da inxustiza sobre o poder do amor e a capacidade creativa do ser humano.
Eu non teño resposta para darlles.
Mentres nos preparamos para subir ao caracol zapatista de Oventic para participar no primeiro Festival da “Digna Rabia” que convoca o Exército Zapatista de Liberación Nacional (EZLN) en México -unha nova iniciativa desta guerrilla poética e transformadora que leva 15 anos construíndo un muro de contención ao neoliberalismo e á globalización-, teño a esperanza que a sociedade civil tomará as rúas e prazas de toda Europa e do resto do mundo para pedir que Israel cese cos ataques e para darlle unha oportunidade á paz verdadeira, a que se constrúe sobre a xustiza e a dignidade da xente.
Teño esperanza porque, nestes intres, só me podo agarrar a ela. Cando todo apunta ao desastre, somentes o entusiasmo e a esperanza poden achegar a luz necesaria para saber cal é o camiño. Estamos a piques de comezar unha xira por comunidades indíxenas en resistencia ao mal goberno mexicano e ao mal goberno do mundo, o mercado, pero no meu corazón e na miña cabeza xa deron comezo os preparativos da próxima viaxe de Pallasos en Rebeldía a Palestina.
A humanidade non é un dereito nin unha condición, é unha rede invisible que rodea a todos os corazóns que habitan este planeta. Cada vez que alguén ataque a esta membrana en calquera lugar do mundo o corazón colectivo que todas somos reséntese. Re síntese polo golpe pero tamén se resinte polo silencio covarde. Hoxe máis que nunca a nosa humanidade está a proba. Se queremos seguir sentíndonos parte dun valor universal que lle dea sentido á nosa presenza neste espazo e neste tempo, deberemos responder a esta agresión contra o ser humano que están a vivir os nosos conxéneres palestinos.
A risa é o alimento do corazón, a esperanza o do futuro.
Iván prado, 31 de decembro de 2008. San Cristóbal de las Casas
IVÁN PRADO REFLEXIONA EN CHIAPAS SOBRE EL GENOCIDIO ISRAELÍ EN PALESTINA
Crónica Cero, o la denuncia viva contra las muertes a manos de los “malgobiernos”
Un día antes de salir de Barcelonadirección a Chiapas, agarro el periódico para disfrutar de un dominical desayuno en la plaza del Diamant. La portada ya no me deja seguir: Israel, una vez más, se convierte en la maquinaria de terror y genocidio que nos recuerda que la humanidad, como tal, sigue en peligro. Difícilmente consigo contestar al camarero que me trae el café y no soy capaz de apartar la vista de esa foto traumática. El número de muertos no es tan terrorífico como las declaraciones del portavoz judío: “Lo peor está por venir”.
Jan Yunes fue, sin lugar a dudas, la ciudad de Gaza que más nos impresionó en la gira que hicimos los Payasos sin fronteras en colaboración con el Festiclown. Durante la primera noche que pasamos allí, las fuerzas de ocupación hebreas nos deleitaron con una sonata de disparos y fuegos de artificio. Al día siguiente, cuándo remató nuestra función delante de ceca de 400 personas (mayoritariamente niños) una marea de niños invadió el escenario para cantar y bailar con nosotros canciones de liberación palestina y, cuando ya estábamos recogiendo nuestras cosas, una madre se acercó con lágrimas en los ojos para agradecernos poder ver su hijo reír después de muchos meses de angustia. Era el verano de 2003 y, cuándo nosotros salimos de la franja de Gaza, los israelitas cerraron la frontera a los extranjeros durante muchos meses. La siguiente delegación de payasos que visitó la zona se encontró con los dibujos que los pequeños habían hecho de nuestro viaje colgados de los muros de las escuelas.
Hoy, en la ciudad mexicana de San Cristóbal de las Casas, después de saber que el número de ataques y muertos no para de aumentar, me pregunto cuántos niños de los campamentos de refugiados que visitamos en la zona más superpoblada e “hiperdesprotegida” del mundo seguirán con vida, cuántos de esos chicos que durante una hora pudieron vivir la condición de infante en un mundo deshumanizado están deseando en estos momentos inmolarse delante de un cuartel de los asesinos israelitas, cuántos de aquellos pequeños hoy se recuerdan de nuestra visita y cuántos se preguntarán donde está la comunidad internacional.
Hoy, mi pequeño interior, aquel que no sabe de política internacional ni de protocolos institucionales se pregunta hasta cuándo el gobierno español y el resto de gobiernos europeos hasta incluso cuándo Estados Unidos seguirá financiando un genocidio en Palestina ante el silencio cómplice dela ONU y hasta cuándo imperará enel mundo a fuerza del dinero y de la injusticia sobre el poder del amor y la capacidad creativa del ser humano.
Yo no tengo respuesta para darles.
Mientras nos preparamos para subir al caracol zapatista de Oventic para participar en el primer Festival de la “Digna Rabia” que convoca el Ejército Zapatista de Liberación Nacional (EZLN) en México -una joven iniciativa de esta guerrilla poética y transformadora que lleva 15 años construyendo un muro de contención al neoliberalismo y a la globalización-, tengo la esperanza que la sociedad civil tomará las calles y plazas de toda Europa y del resto del mundo para pedir que Israel cese con los ataques y para darle una oportunidad a la paz verdadera, la que se construye sobre la justicia y la dignidad de la gente.
Tengo esperanza porque, en estos ratos, sólo me podo agarrar a ella. Cuando todo apunta al desastre, solo el entusiasmo y la esperanza pueden acercar la luz necesaria para saber cuál es el camino. Estamos a punto de comenzar una gira por comunidades indígenas en resistencia al mal gobierno mexicano y al mal gobierno del mundo, el mercado, pero en mi corazón y en mi cabeza ya han comenzado los preparativos del próximo viaje de Pallasos en Rebeldía a Palestina.
La humanidad no es un derecho ni una condición,es una redinvisible que rodea a todos los corazones que habitan este planeta. Cada vez que alguien ataque a esta membrana en cualquier lugardel mundo elcorazón colectivo que todas somos se resiente. Se resiente por el golpe pero también se resiente por el silencio cobarde. Hoy más que nunca nuestra humanidad está a prueba. Si queremos seguir sintiéndonos parte de un valor universal que le dé sentido a nuestra presencia en este espacio y en este tiempo, deberemos responder a esta agresión contra el ser humano que están viviendo nuestros congéneres palestinos.
La risa es alimento del corazón, la esperanza del delfuturo.
Iván Prado, 31 de diciembre de 2008. San Cristóbal de las Casas