Crónica 11 dos Pallasos en Rebeldía dende Chiapas (Ano 2004)Crónica 11 dos Pallasos en Rebeldía dende Chiapas (Año 2004)
En moitas culturas o sete é un número especial, o “Sub” escribiu aló polo ano 96 que o Exército Zapatista atopara a fórmula perfecta para facer a revolución, e todos os medios de comunicación estaban detrás del para que o explicara, así que cando cansou da presión mediática, no 1º Congreso Indíxena Mexicano que se realizaba por aquelas datas en San Cristóbal das Casas (e ao que puiden asistir persoalmente) dixo que: “Camiñar sete veces as sete cores dos sete arcos da vella que cruzaban os sete ceos, era o camiño para crer nun novo mundo” e quedou tan pancho.
Pois nós, o primeiro día sete do ano 2005 (que tamén suma sete) atopamos, por primeria vez, unha instalación insurxente na metade da montaña e na casa dun capataz que fuxiu cando os compas tomaron as terras do inmenso rancho onde estabamos, nos primeiros días do 94. Aínda que ninguén nolo explicara, eu xa empezara a intuír algo cando descubrín que ningún dos nosos acompañantes sabía a que punto do municipìo autónomo de Ti Conlejá nos levaba a redila, pero cando chegamos ao lugar e comencei a ver as botas e as mochilas recordei as miñas primeiras visitas a “ la Realidad” (cando os Insurxentes baixaban en marea ao Aguascalientes para pedirnos que lles escribiramos cartas ás súas noivas e lles ensinaramos a bailar agarrados).
O certo é que me emocionou moito a demostración de confianza que a Xunta de Bon Goberno tivera connosco enviándonos tan preto dun campamento guerilleiro, pero sobre todo, quedei impresionado vendo como incluso no exército zapatista os compas seguían sendo indíxenas normais que desfrutaban con inxenuidade e entusiasmo dos xogos e o espectáculo que repartimos nestas terras atravesadas pola rebeldía.
O primerio que fixemos, por suposto, foi comer. Pero ante a visión das mulleres traballando arreo, baixo un sol interminable, moendo o millo para facer as tortiñas, non puiden evitar ir en plan turista tolo a pedirlles que me deixaran axudalas. Vinte minutos despois non podía coa dor de espalda, e a chamada do responsable do Comité Clandestino Revolucionario Indíxena foi como ser salvado pola campá no 1º asalto.
O segudo que fixemos foi colgar unha rede de voleibol e xogar un partido que, se non recordo mal, debeu durar horas ou días, porque ao remate ningún dos galegos podiamos coa alma.
Antes de empezar a nosa actuación as autoridades dirixíronnos unha palabras cheas de agradecemento que precederon ao programa cultural que tiñan preparado para nós, que incluía poesía revolucionaria e o himno zapatista ante a bandeira vermella e negra.
Para cando nos fomos bañar, os compas xa estaban suficientemente soltos como para dicirnos o seu nome de verdade, ademais do de guerra, e contarnos pequenas historias dos días do enfrontamento armado nos que tantos compañeiros caeran.
Nesa instalación que nin auga nin luz tiña, bailamos toda a noite ao son dos Insurxentes e á luz das velas, como se estiveramos compartido a festa cos combatentes zapatistas orixinarios, aqueles que fixeron a primeira revolución do século XX, e que capitaneaba o propio Emliano Zapata.
A historia repítese, pero esta vez para liberar aos escravos definitivamente, porque nesta revolta non hai nin un caudillo nin un Espartaco, aquí todos son Marcos.
Iván Prado, 7 de xaneiro de 2005En muchas culturas el siete es un número especial. El “Sub” escribió allá por el año 96 que la revolución zapatista había encontrado la fórmula perfecta para hacer la revolución, y todos los medios de comunicación aguardaban expectantes a que lo explicara, así que cuando se cansó de la presión mediática, enel 1º Congreso Indígena Mexicano que se realizó en San Cristóbal de las Casas ( y al que he podido asistir personalmente) dijo que la fórmula era “ Caminar siete veces los siete colores de los siete arcos iris que cruzan los siete cielos, era el camino para creer en un nuevo mundo” y se quedó tan pancho.
Pues nosotros, el primer día siete de este año 2005 (que también suma siete) encontramos, por primera vez, una instalación insurgente en la mitad de la montañay la casade un capataz que escapó cuando los compas tomaron las tierras del inmenso rancho donde estábamos, en los primeros días del año 94. Aún que nadie nos lo había explicado, yo ya había empezado a intuir algo cuando descubrí que ninguno de nuestros acompañantes sabía a qué punto del municipio autónomo de Ti Conlejá nos llevaba la redila, pero cuando llegamos, y comencé a ver las botas de los compas y las mochilas, recordé mis primeras visitas a “La Realidad” (cuando los Insurgentes bajaban en marea al Aguascalientes para pedirnos que le escribiéramos cartas a sus novias y les enseñáramos a bailar agarrados).
La verdad es que me emocionó mucho la demostración de confianza que la Junta del Buen Gobierno había tenido con nosotros al enviarnos cerca de un Campamento militar Zapatista, pero, sobre todo me quedé impresionado viendo como incluso en el ejército zapatista los compas seguían siendo personas normales que disfrutaban con ingenuidad del entusiasmo de los juegos y el espectáculo que repartimos en estas tierras atravesadas por la rebeldía.
Lo primero que hicimos, por supuesto, fue comer. Pero ante la visión de las mujeres trabajando con dureza bajo el sol interminable, moliendo el maíz para hacer las tortitas, no pude evitar en plan guiri a pedirles que me dejaran ayudarlas. Veinte minutos después no podía con el dolor de espalda, la llamada del responsable del Comité Clandestino Revolucionario Indígena fue como ser salvado por la campana en el primer asalto.
Lo segundo que hicimos fue colgar una red de voleibol y retarnos a un partido que si no recuerdo mal debió durar horas o días, porque al final ninguno de los gallegos podíamos con el alma.
Antes de empezar con nuestra actuación las autoridades nos dirigieron unas palabras llenas de agradecimiento que precedieron al programa cultural que tenían preparado para nosotros, que incluía poesía revolucionaria y el himno zapatista ante la bandera roja y negra.
Cuando nos fuimos a bañar los Compas ya estaban lo suficientemente sueltos como para decirnos su nombre real, además del de guerra, y contarnos pequeñas historias de los días de los enfrentamientos armados en los que tantos compañeros habían caído.
En esa instalación que no tenía ni luz ni agua, bailamos toda la noche al son de los Insurgentes y a la luz de las velas, como si estuviéramos compartiendola fiestacon los combatientes zapatistas originarios, aquellos que hicieron la primera revolución del siglo XX, y que capitaneaba el propio Emiliano Zapata.
La historia se repite, pero esta vez para liberar a los esclavos definitivamente, porque en esta revuelta no hay un caudillo ni un Espartaco, aquí todos son Marcos.
Iván Prado, 7 de enero de 2005