Crónica 8 dos Pallasos en Rebeldía dende Chiapas (Ano 2004)Crónica 8 de los Pallasos en Rebeldía desde Chiapas (Año 2004)
3 de xaneiro. Cando os metros son importantes
Despertámonos ás 4 da mañá, despois dunha noite de festa e despedidas, e cos ollos medios pechos recollemos as cousas dispostos a entregar todas as nosas enerxias ao traballo de pallasos en rebeldía, con tanto entusiasmo que Fran (o Quixote) levouse por diante un tablón de tres metros que case lle rebana o dedo gordo dun pé.
Ás apalpadas colgamos como poidemos as mochilas e as maletas de teatro na redila dos zapas, e metémonos os seis da caravana con outras 15 persoas nun espacio que non pasaba dos 2 metros cadrados, entre o reducido do espacio e os brincos que daba a camioneta no traxecto de dúas horas a Palenque polos carreiros da montaña, cada vez que se caia unha das mochilas ou que tiñamos que baixar a empuxar o vehículo, respirábamos aliviados de poder sair por uns intres desa maquina da tortura, cotidiana realidade para os indíxenas de Chiapas.
Chegamos a unha comunidade apartada, Venustiano Carranza, nun val fermosísimo que contradecía coa súa riqueza natural , as condicións inhumanas de vida dos compas. Cando paramos a descargar na cooperativa, baixamos un rato a estirar as pernas, e simulando o falar dos pavos e facendo bailar o díabolo convoquei ao meu redor unha chea de rapazes, parte importante do público da tarde, que despois do mini espectáculo improvisado xa nos acompañaron, primeiro á carreira tras a caminioneta e despois na escola autónoma zapatista ata o momento de comezar a función.
A comunidade, aloxounos na escoliña, que tiña por toda biblioteca unha estantería de tres baldas dun metro cada unha, tras un mural que rezaba “Aquí medra a flor da palabra”. Fomos comer a unha casa que só tiña unha cociña de madeira e palla, e un dormitorio (onde nos deron o xantar máis luxoso que se podían permitir) de 6 metros cadrados, no que convivián catro adultos e 6 nenos. Por mobiliario soamente contaban cunha mesa tres sillas e unha cama de matrimonio sen colchón.
O único confort da comunidade é a luz que se negan a pagar (como o resto dos impostos) por estar en resistencia contra o mal goberno.
A actuación na cancha foi un éxito absoluto, comenzou a chover e a comunidade ao pleno non se movía nin un centímetro, fomos nós que despois de improvisar gags e gags, ata cubrir media hora máis de espectáculo, pedimos trasladar a actuación a unha aula por mor de non estragar os xogos de maxia.
Pola mañán saimos de novo ás 3 da madrugada rumbo Leon Brindis, sen apenas durmir e coa roupa do espectáculo sen lavar, pero cheos dunha forza que so outorga a fraternidade internacionalista e o exempro destas xentes que enchen de dignidade a súa loita.
Que fermosa revolución, que ten nestas humildes comunidades a sua fortaleza.
Iván Prado, 3 de xaneiro de 2005
3 de enero. Cuando los metros son importantes
Nos despertamos a las 4 de la madrugada, después de una noche de fiestas y despedidas, con los ojos medio cerrados recogimos las cosas dispuestos a entregar todas nuestras energías al trabajo de payasos en rebeldía, con tanto entusiasmo que Fran (El Quijote) se llevó por delante un tablero de tres metros que casi le rebana el dedo gordo del pié.
A oscuras colgamos como pudimos las mochilas y las maletas de Teatro en la redila de los Zapatistas, y nos metimos los seis en la caravana con otras quince personas en un espacio que no superaba los dos metros cuadrados. Entre el reducido espacio y los brincos que daba la camioneta en el trayecto de dos horas a Palenque por caminos de montaña, cada vez que caía una de las mochilas o teníamos que bajar a empujar el vehículo, respirábamos aliviados de poder salir por unos momentos de esa máquina de la tortura, cotidiana realidad para los Indígenas de Chiapas.
Llegamos a una comunidad alejada, Venustiano Carranza, en un valle muy hermoso que contradecía, con su riqueza natural, las condiciones inhumanas de vida de los compas. Cuando paramos a descargar en la cooperativa, bajamos un rato para estirar las piernas, y simulando el canto de un pavo y haciendo bailar el diábolo convoqué a mí alrededor un buen grupo de chavales, parte importante del público de la tarde, que después del mini espectáculo improvisado ya nos acompañaron, primero a la carrera tras la camioneta y después en la escuela autónoma zapatista hasta el momento de comenzar la función.
La comunidad nos alojó en la escuelita, que tenía por biblioteca una estantería de tres baldas de un metro cada una, tras un mural que rezaba “Aquí crece la flor de la palabra”. Fuimos a comer a una casa que solamente tenía una cocina de madera y paja, y un dormitorio (donde nos dieron la comida más lujosa que se podían permitir) de 6 metros cuadrados, donde convivían cuatro adultos y seis niños. Por mobiliario solamente contaban con una mesa, tres sillas y una cama de matrimonio sin colchón.
La única comodidad de la comunidad es la luz que se negaban a pagar como el resto de impuestos, por estar en resistencia contra el mal gobierno.
La actuación en la cancha fue un éxito absoluto, comenzó a llover y la comunidad al pleno no se movía ni un centímetro, fuimos nosotros los que, después de improvisar gags y gags hasta cubrir media hora más de espectáculo, pedimos trasladar la actuación a un aula para no estropear los juegos de magia.
Por la mañana salimos rumbo León Brindis, sin apenas dormir y con la ropa del espectáculo sin lavar, pero llenos de una fuerza que solamente otorga la fraternidad internacionalista y el ejemplo de estas gentes que llenan de dignidad su lucha.
Que hermosa revolución que tiene en estas humildes comunidades su fortaleza.
Iván Prado, 3 de enero de 2005