Crónica 3 dos Pallasos en Rebeldía dende Chiapas (Ano 2004)Crónica 3 dos Pallasos en Rebeldía dende Chiapas (Año 2004)
De chegadas e reencontros
Por fin montamos na redila zapatista que nos vai a levar ata o V Caracol que Fala para todos . A emoción é dobre xa que Fran, o 6º integrante da caravana, acaba de chegar de Villahermosa, onde tivo que pasar a noite por falta de transporte a Palenque, vindo só dende Galicia por saír un día despois que o resto do grupo.
Tras unha hora de carretera nacional, collemos rumbo cara a serra do Baskhan, un dos ríos máis caudalosos e impresionantes de Chiapas, a través dun carreiro montañoso atravesado por varios regatos, que a camioneta vai superando coa súa monótona eficacia, ata alcanzar a comunidade de Roberto Barrios, meta e punto de partida da expedición de clowns galegos.
A chegada non puido ser mellor, Erika, a rapaza sorda, estaba no campamento dos internacionalistas que está xusto antes do inicio do Caracol, e con aplausos e risas deunos a benvida. Coma sempre, deixamos as nosas mochilas e as Caixas con provisións á beira do camiño que atravesa a comunidade, en espera de que algún representante da Xunta do Bon Goberno, ”Nova Semente que vai a producir”, saise a recibirnos.
Así foi. Dalí a un anaco, xa estabamos falando a cara descuberta cun portavoz da xunta, a quen entregamos os nosos pasaportes e a carta de presentación, que en realidade non facia falta, xa que el mesmo recordaba a nosa anterior visita.
Pero a nosa sorpresa foi enorme cando, vinte minutos despois de facer as consultas coas autoridades zapatistas, o mesmo “compa” nos introduciu dentro do recinto do Caracol para indicarnos os lugares onde iamos facer vida durante a nosa estancia en territorio rebelde: O MERO CARACOL. Os paiasos galegos estabamos invitados a convivir cos propios membros do Caracol, autoridades, comandancia, representantes doutras comunidades e compas, en xeral, que estaban a chegar para a grande celebración do 1º de xaneiro.
Nada máis colocar as nosas cousas os compas que estaban a traballar na construcción de novas dependencias do antigo Aguascalientes, chamáronos para botar o inexcusable partido de pelota (ou sexa, baloncesto), e nós felices por estar tan integrados, deixamos pel e mais folgos na cancha. Para cando rematamos de xogar por falta de osixeno nos pulmóns, a un lado da pista estaba o portavoz da xunta esperando pacientemente a que rematásemos o xogo para conducirnos ao interior da Casa do Bon Goberno. Aló fumos nós, suadiños coma pitos, entre cansos e sorprendidos por tan rapido recebemento, sen poder sequera mudar a camiseta.
Na pequena habitación onde a Xunta se reune e traballa, catro homes e dúas mulleres, cos pasamontañas do EZLN, estaban sentados ao redor dunha minúscula mesa de madeira e, coma sempre, chocamos as nosas mans, eramos seis para seis repetindo o ritual de salutación.
O Discurso do anónimo compa que nos recibiu, ademais de breve, foi realmente lindo, xa nos coñecían e estaban moi ledos pola nosa chegada. Infórmanos de que actuaremos na festa central do 31 e, a partir de aí, pecharíamos as datas dos obradoiros e das actuacións no resto das comunidades. Polo momento, tiñamos permiso para movernos dentro do caracol e irmonos bañar ao rio, pero solicitáronnos que non atravesásemos á zona priísta da comunidade, máis tarde saberiamos por qué.
Repetimos o saúdo pero nesta ocasión para marchar, e cruzamos a porta en silenzo, queriamos reter eses emocionantes intres na nosa memoria persoal, pero ao chegar deica as hamacas, empezamos a abrazarnos e parolar cheos de ledicia.
Estabamos dentro do caracol e todos os plans foran aprobados.
O primeiro obxectivo da caravana estaba cumprido.
Iván Prado, 27 de Decembro de 2004Por fin hemos montado en la redila zapatista que nos ha de llevar hasta el V Caracol que Habla para todos. La emoción es doble ya que Fran, el 6º integrante de la caravana, acaba de llegar a Villahermosa, donde ha tenido que pasar la noche por falta de transporte a Palenque, ha venido solo desde Galicia por salir un día después que el resto del grupo.
Después de una hora de carretera nacional, hemos cogido rumbo hacia la sierra del Baskhan, uno de los ríos más caudalosos e impresionantes de Chiapas, a través de un camino montañoso atravesado por varios riachuelos, que la camioneta va superando con su monótona eficacia, hasta alcanzar la comunidad de Roberto Barrios, meta y punto de partida de la expedición de clowns gallegos.
La llegada no ha podido ser mejor. Erika, la chica sorda, estaba en los campamentos de los internacionales que están justo antes del inicio del Caracol, y con aplausos y risas nos dio la bienvenida. Como siempre, dejando las mochilas y las cajas con las provisiones en la orilla del camino que atraviesa la comunidad, en espera de que algún representante de la Junta del Buen Gobierno, “Nueva semilla que va a producir” saliera a recibirnos.
Así fue. Al rato ya estábamos hablando a cara descubierta con un portavoz de la Junta, a quien entregamos nuestros pasaportes y la carta de presentación, que en realidad no hacía falta, ya que él mismo recordaba nuestra anterior visita.
Pero nuestra sorpresa fue enorme cuando, veinte minutos después de hacer las consultas con las autoridades zapatistas, el mismo “compa” nos introdujo dentro del recinto del Caracol, para indicarnos los lugares donde vamos a hacer vida durante nuestra estancia en territorio rebelde: EL MERO CARACOL. Los payasos gallegos estábamos invitados a convivir con los propios miembros del Caracol, autoridades, comandancia, representantes de otras comunidades y compas, en general, que estaban llegando para la gran celebración del uno de enero.
Una vez colocadas nuestras cosas, los compas que estaban trabajando en la construcción de las nuevas dependencias del antiguo Aguascalientes nos llamaron para jugar al partido de pelota (o sea, al baloncesto), y nosotros felices por estar tan integrados, nos dejamos la piel y el aliento en la cancha. Cuando terminamos de jugar por falta de oxígeno en los pulmones, pudimos ver que a un lado de la pista estaba el portavoz de la Junta esperando pacientemente a que se terminara el partido para conducirnos al interior de la casa del Buen Gobierno. Allá nos fuimos, totalmente empapados, tan cansados como sorprendidos por tan rápido recibimiento, sin poder cambiar siquiera la camiseta.
En la pequeña habitación donde la Junta se reúne y trabaja, cuatro hombres y dos mujeres, con pasamontañas del EZLN, estaban sentados alrededor de una minúscula mesa de madera y, como siempre, chocamos nuestras manos, éramos seis para seis, repitiendo el ritual de salutación.
El discurso del anónimo compa que nos recibió, además de breve, fue realmente bonito, ya nos conocían y estaban realmente contentos de nuestra llegada. Nos informa de que actuaremos en la fiesta central del 31 y, a partir de ahí, cerraríamos las fechas de los talleres y actuaciones en el resto de comunidades. Por el momento teníamos previsto movernos dentro del caracol y bañarnos en el río, pero nos han solicitado que no atravesemos la zona priísta de la comunidad, más tarde sabríamos el porqué.
Repetimos el saludo, pero en esta ocasión para marchar, y cruzamos la puerta en silencio, queríamos retener esos emocionantes momentos en nuestra memoria personal, pero al llegar a las hamacas, comenzamos a hablar y abrazarnos de alegría.
Estábamos dentro del Caracol y todos los planes habían sido aprobados.
El primer objetivo de la caravana estaba cumplido-
Iván prado, 27 de Diciembre 2004