Crónica 1: “De océanos e desertos” Crónica 1: “De océanos y desiertos”
(video) festiclown wirikuta_rueda de prensa wirikutafest_25.5.12
México D.F, é a cidade máis monstruosa que coñezo, se por monstruoso puidésese entender aquilo que non responde ás leis da natureza coñecida.
70.000 corpos botaron coas cancións do Wirikuta Fest. 70.000 voces corearon as cancioens e consígnas, 70.000 corazóns brillaron baixo a maxia do festival sostendo a forza marítima desta xornada; máis de mil persoas traballaron na organización dos talleres infantís, dos dous escenarios, na carpa de circo e na carpa infantil, na zona de temazcales e na seguridade e servico do evento, foron máis de mil os seres humanos que mantiveron á boia a nave, e centos foron os artistas, talleristas e músicos que levantaron o mastro deste barco feito de ilusións, pero foron só un puñado de Wixárikas vestidos coas súas plumas e o seus traxes bordados a man desde fai séculos, os que empuxaron a nave, os que puxeron rumbo cara á esperanza, os que encheron de coordenadas a sala de mando.
E as súas palabras foron sinxelas, “Somos un único corazón cansado de políticos que menten e venden o que non ten dono”
Xunto ás tribos urbanas da cidade máis poboada do mundo, bailaban os danzantes do sol que a modo de eco azteca proliferan nos nosos días. Xunto a eles levantaban barricadas de resistencia e rede os movementos sociais mexicanos e as novas terapias emerxentes. E as bandas de música máis combativas compartían espazo coas bandas máis consagradas, e entre eles ducias de wixárikas vendían as súas artesanías regadas de venados de cores que brincan entre cactus e coellos de poder.
Onte o deserto chegou ao DF, e os Pallasos en Rebeldía puidemos ser unha parte máis da tripulación deste tsunami de conciencia e espertar.
Din que Wirikuta é un deserto, eu recórdoo como un océano de vida, onde dormen tesouros escondidos de afastadas civilizacións, con profundas fosas submarinas por explorar, cheo de correntes e mareas que aluman novos días e novas realidades.
Quizais rece un cartel nalgún lugar do deserto: “Visitante, Se buscas cultura, non pagues máis a entrada a almacéns de obxectos inanimados, senta en silencio sobre esta terra , se persegues o coñecemento, camíña sen tempo por este mar de area e cactus. Porque o mundo tamén nace neste lugar, e a historia caprichosa e serena, de cando en vez transita ao seu xeito por estes cerros.
Wirikuta Fest, 1º día do Festiclown Wirikuta, un novo concepto para unha nova historia, a de abaixo e a esquerda, onde a flor do deserto levanta o seu canto, e o venado azul deixa a súa pegada.
O poder que hoxe se desmorona xa non ten preguntas para as respostas que a humanidade atopa….
Xa non é momento do show, aquí non hai nada que mirar, está todo por ver.
Iván Prado
México DF. 26 de maio. Foro Sol.
(video) festiclown wirikuta_rueda de prensa wirikutafest_25.5.12
México D.F, es la ciudad más monstruosa que conozco, si por monstruoso se pudiera entender aquello que no responde a las leyes de la naturaleza conocida.
70.000 cuerpos botaron con las canciones del Wirikuta Fest. 70.000 voces corearon las cancioens y las consignas, 70.000 corazones brillaron bajo la magia del festival sosteniendo la fuerza marítima de esta jornada; más de mil personas trabajaron en la organización de los talleres infantiles, de los dos escenarios, en la carpa de circo y en la carpa infantil, en la zona de temazcales y en la seguridad y servico del evento, fueron más de mil los seres humanos que mantuvieron a flote la nave, y cientos fueron los artistas, talleristas y músicos que levantaron el mástil de este barco hecho de ilusiones, pero fueron solo un puñado de Wixárikas vestidos con su plumas y su trajes bordados a mano desde hace siglos, los que empujaron la nave, los que pusieron rumbo hacia la esperanza, los que llenaron de coordenadas la sala de mando.
Y sus palabras fueron sencillas, “Somos un único corazón cansado de políticos que mienten y venden lo que no tiene dueño”
Junto a las tribus urbanas de la ciudad más poblada del mundo, bailaban los danzantes del sol que a modo de eco azteca proliferan en nuestros días. Junto a ellos levantaban barricadas de resistencia y red los movimientos sociales mexicanos y las nuevas terapias emergentes. Y las bandas de música más combativas compartían espacio con los bandas más consagradas, y entre ellos docenas de wixárikas vendían sus artesanías regadas de venados de colores que brincan entre cactus y conejos de poder.
Ayer el desierto llegó al DF, y los Pallasos en Rebeldía pudimos ser una parte más de la tripulación de este tsunami de conciencia y despertar.
Dicen que Wirikuta es un desierto, yo lo recuerdo como un océano de vida, donde duermen tesoros escondidos de lejanas civilizaciones, con profundas fosas submarinas por explorar, lleno de corrientes y mareas que alumbran nuevos días y nuevas realidades.
Quizás rece un cartel en algún lugar del desierto: Visitante, Si buscas cultura, no pagues más la entrada a almacenes de objetos inanimados, siéntate en silencio sobre esta tierra , si persigues el conocimiento, camínate sin tiempo por este mar de arena y cactus. Porque el mundo también nace en este lugar, y la historia caprichosa y serena, de vez en cuando transita a su manera por estos cerros.
Wirikuta Fest, 1º día del Festiclown Wirikuta, un nuevo concepto para una nueva historia, la de abajo y la izquierda donde la flor del desierto levanta su canto, y el venado azul deja su huella.
El poder que hoy se desmorona ya no tiene preguntas para las respuestas que la humanidad encuentra….
Ya no es momento del show, aquí no hay nada que mirar, está todo por ver.
Iván Prado
México DF. 26 de mayo. Foro Sol.