Líbano 2013: sexta crónica. Fogonazos de coloresLíbano 2013: sexta crónica. Fogonazos de cores
Fogonazo de partida:
Nos arrastran por calles estrechas, llenas de gente que se esconde o que sale con metralletas en la mano buscando el foco del tiroteo. Acaban de matar a un palestino refugiado dentro del campamento en el Líbano y nos evacuan….Israel vence de nuevo, la división palestina genera hoy dos víctimas, el muerto y la causa palestina.
Fogonazo de llegada:
Llegamos de los campamentos saharauis en Tinduf casi directamente a Beirut, entre un aeropuerto y otro sólo pasaron 36 horas, casi todas dentro de aviones, y nada más pisar suelo libanés, nos llevan a toda velocidad al norte del país para alojarnos en la casa de Ahmad, donde seis personas viven en dos cuartos que además recibe a vecinos, primos, hermanos en un cuarto minúsculo que por veces acoge a 18 personas comiendo, riendo y fumando narguile.
Donde la pobreza material se impone, la grandeza de la fraternidad hace magia, en esta casita de los milagros no falta un café ni un poco de humus para nadie.
Fogonazo de conciencia:
Entrar en un campo de refugiados palestinos en el Líbano es revivir los guetos nazis del siglo pasado. Muros de cemento que recuerdan al de Cisjordania, alambradas, garitas y checkpoints militares rodean estos contenedores humanos que parecen diseñados para esconder allí el medio millón de refugiados que hay en este país, salimos de Baddawi y en un kilómetro contamos 35 tanquetas militares en su contorno. Campo de refugiados lugar de guerra.
Fogonazo de futuro:
Empezamos la última función de esta caravana con apenas unas docenas de niños, salgo por detrás de la bandera palestina que hace de telón y me escapo al patio para robar un caballo y meterlo en el teatro que automáticamente se llena hasta las trancas, y hacemos el mejor bolo de todos, acabamos y antes de recoger las cosas nos hacemos mil y una fotos. Al final hay un mensaje claro en todos los agradecimientos, besos, abrazos, fotos con niños en mis brazos… tenemos que volver.
Mirando la alegría de este pueblo tan perseguido tomo una decisión: hacer el Festiclown Palestina 2014 en los campos de refugiados. Cinco horas más tarde el proyecto ya estaba en marcha.
Fogonazo para mí:
Acabo la función y me escondo para desmaquillarme y recuperar el aliento, unos niños me miran por el resquicio de la puerta con ojos de admiración y misterio. Hablan entre ellos, de repente, una niña de cinco años se me acerca con un bombón en la mano y me lo da sin decir una sola palabra.
Se da la vuelta y sale corriendo… Quizás esto sea ser payaso.
Iván Prado | Portavoz de Pallasos en RebeldíaFogonazo de partida:
Arrástrannos por rúas estreitas, cheas de xente que se esconde ou que sae con metralletas na man buscando o foco do tiroteo. Acaban de matar a un palestino refuxiado dentro do campamento no Líbano e evacúannos. Israel vence de novo e a división palestina xera hoxe dúas vítimas: o morto e a causa palestina.
Fogonazo de chegada:
Chegamos dos campamentos saharauis en Tinduf case directamente a Beirut. Entre un aeroporto e outro só pasaron 36 horas, case todas dentro de avións, e nada máis pisar chan libanés lévannos a toda velocidade ao norte do país para aloxarnos na casa de Ahmad, onde 6 persoas viven en dous cuartos e que ademais recibe a veciños, curmáns, irmáns, nun cuarto minúsculo que por veces acolle a 18 persoas comendo, rindo e fumando narguile.
Onde a pobreza material se impón, a grandeza da fraternidade fai maxia. Nesta casiña dos milagres non falta un café nin un pouco de humus para ninguén.
Fogonazo de consciencia:
Entrar nun campo de refuxiados palestinos no Líbano é revivir os guetos nazis do século pasado. Valados de cemento que lembran o de Cisjordania. Alambradas, garitas e check points militares rodean estes contenedores humanos que parecen deseñados para esconder alí o medio millón de refuxiados que hai neste país. Saímos de Badawi e nun quilómetro contamos 35 tanquetas militares no seu contorno. Campo de refuxiados, lugar de guerra.
Fogonazo de futuro:
Comezamos a última función desta caravana con apenas unhas ducias de nenos. Saio por detrás da bandeira palestina que fai de telón e escápome ao patio para roubar un cabalo e metelo no teatro que, automáticamente, se enche por completo e facemos o mellor bolo de todos. Acabamos e antes de recoller as cousas facémonos mil e unha fotos. Ao final hai unha mensaxe clara en todos os agradecementos, bicos, apertas, fotos con nenos nos meus brazos… Temos que volver.
Mirando a alegría deste pobo tan perseguido tomo unha decisión, facer o Festiclown Palestina 2014 nos campos de refuxiados. Logo de 5 horas máis tarde, o proxecto xa estaba en marcha.
Fogonazo para min:
Acabo a función e agóchome para desmaquillarme e recuperar o alento. Uns nenos míranme pola físgoa da porta con ollos de admiración e misterio. Falan entre eles e, de súpeto, unha nena de 5 anos achégaseme cun bombón na man e damo sen dicir unha soa palabra.
Dá a volta e sae correndo. Quizais isto sexa ser pallaso.
Iván Prado | Portavoz de Pallasos en Rebeldía