Primeira Crónica Carioca: «Faveleando» Primera Crónica Carioca: «Faveleando»
(Foto: Crescer e Viver)
Favelas e Río, máis de vinte militares e turistas co seu pareo, Dilma, as bandas armadas, en Río todo é posible. Por iso o Primeiro Festival de Circo Social de Brasil empeza a súa andaina histórica invandiendo con alegría un dos barrios “pacificados” a base de militares e chumbo polo Goberno.
E alí onde o narco pon AK-47, e a policía represión e medo, os pallasos chegamos con centos de pistolas de auga para que os nenos e as nenas deste barrio, en estado de sitio, poidan gozar cos mortos…de risa.
E onde a pobreza nega futuros e o mercado camiños libres, os pallasos chegamos con tortas de nata feitas a base de espuma para demostrar que se poden saltar todas as barreiras sociais con alegría e con rebeldía.
Así inauguramos o Primeiro Festival de Circo Social de Brasil, acompañados por unha banda de música e un cortexo de malabaristas. Vinicius (coordinador de Crescer e Viver e coordinador do Festival) e eu polas rúas de Complexo Alemâo, rúas ou máis ben, por momentos trincheiras e escenarios dunha guerra sen tratados. A aquela imaxe seguíanlle coches queimados, murallas de barro e nenos descalzos que saían aos balcóns, que nos perseguían cos seus recentemente estreadas pistolas de auga, que se subían ao meu cabalo de escoba e que abrazaban a Vinicius durante as nosas andanzas.
Nenos e nenas que están afeitos ao son das balas e non ao das turutas seguíronnos durante case dúas horas para chegar á carpa instalada na sección máis pobre deste pobre Rio de Janeiro, para ver a actuación de maxia cómica do Malo Malísimo.
Cando chegamos á lona, xa había colas de xente que esperaban a función gratuíta desde facía 3 horas. E que cando chegamos bañáronme de espuma coas súas pequenas mans e diminutos pratos.
Había nenos que agarraban a espuma que me caía e con ela acariñábanme todo o corpo, durante uns minutos a presenza da policía militar, dos seus coches e das súas sirenas desapareceu para eses nenos e nenas que puideron bañar en espuma ao pallaso en rebeldía.
Polo camiño quedaron momentos únicos, como cando me subín a unha paleadora en marcha, ou a un carro de cabalos, ou como o momento en que saltei sobre unha montaña de area dunha obra ou lle puxen o meu gorro de pallaso a un policía na cabeza. Tamén quedaron as motos nas que me subía, esas motos tan sinistras noutros momentos, agora tuneadas de esperanza por lokonuk.
Poucos proxectos circenses tócanme tanto o corazón e a conciencia como o da miña familia carioca de Crescer e Viver.
Chámanse así porque para moitos meninos da rúa crecer ata certa idade e alcanzar un peso, uns músculos e unha intelixencia para a xungla de Río, era o único salvoconducto para sobrevivir e non pasar á interminable lista de os menimos mortos.
Hoxe naceu posiblemente o mellor festival de circo do mundo porque está feito de valentía, da forza do amor e de justica. Porque se fai con e para as favelas, porque leva o circo da esperanza ao corazón do Brasil que sofre.
Muito obrigado Junior, muito obrigado Vinicus.
Iván Prado. Rio de Janeiro, 20 de Xuño 2012.
PRIMERA CRÓNICA CARIOCA. FAVELEANDO
(Foto: Crescer e Viver)
Favelas y Río, más de veinte militares y turistas con su pareo, Dilma, las bandas armadas, en Río todo es posible. Por eso el Primer Festival de Circo Social de Brasil empieza su andadura histórica invadiendo con alegría uno de los barrios “pacificados” a base de militares y plomo por el Gobierno.
Y allí donde el narco pone AK-47, y la policía represión y miedo, los payasos llegamos con cientos de pistolas de agua para que los niños y las niñas de este barrio, en estado de sitio, puedan disfrutar con los muertos…de risa.
Y donde la pobreza niega futuros y el mercado caminos libres, los payasos llegamos con tarta de nata hechas a base de espuma para demostrar que se pueden saltar todas las barreras sociales con alegría y con rebeldía.
Así inauguramos el Primer Festival de Circo Social de Brasil, acompañados por una banda de música y un cortejo de malabaristas. Vinicius (coordinador de Crescer e Viver y coordinador del Festival) y yo por las calles de Complexo Alemâo, calles o más bien, por momentos trincheras y escenarios de una guerra sin tratados. A aquella imagen le seguían coches quemados, murallas de barro y niños descalzos que salían a los balcones, que nos perseguían con sus recién estrenadas pistolas de agua, que se subían a mi caballo de escoba y que abrazaban a Vinicius durante nuestras andanzas.
Niños y niñas que están acostumbrados al sonido de las balas y no al de las turutas nos siguieron durante casi dos horas para llegar a la carpa instalada en la sección más pobre de este pobre Rió de Janeiro, para ver la actuación de magia cómica del Malo Malísimo.
Cuando llegamos a la lona, ya había colas de gente que esperaban la función gratuita desde hacía 3 horas. Y que cuando llegamos me bañaron de espuma con sus pequeñas manos y diminutos platos.
Había niños que agarraban la espuma que me caía y con ella me acariciaban todo el cuerpo, durante unos minutos la presencia de la policía militar, de sus coches y de sus sirenas desapareció para esos niños y niñas que pudieron bañar en espuma al pallaso en rebeldía.
Por el camino se quedaron momentos únicos, como cuando me subí a una paleadora en marcha, o a un carro de caballos, o como el momento en que salté sobre una montaña de arena de una obra o le puse mi gorro de payaso a un policía en la cabeza. También quedaron las motos en las que me subía, esas motos tan siniestras en otros momentos, ahora tuneadas de esperanza por lokonuk.
Pocos proyectos circenses me tocan tanto el corazón y la conciencia como el de mi familia carioca de Crescer e Viver.
Se llaman así porque para muchos meninos da rúa crecer hasta cierta edad y alcanzar un peso, unos músculos y una inteligencia para la jungla de Río, era el único salvoconducto para sobrevivir y no pasar a la interminable lista de os menimos mortos.
Hoy ha nacido posiblemente el mejor festival de circo del mundo porque está hecho de valentía, de la fuerza del amor y de la justicia. Porque se hace con y para las favelas, porque lleva el circo de la esperanza al corazón del Brasil que sufre.
Muito obrigado Junior, muito obrigado Vinicus.
Iván Prado. Rio de Janeiro, 20 de Junio 2012.