Crónica 6 dos Pallasos en Rebeldía dende Chiapas (Ano 2004)Crónica 6 de los Pallasos en Rebeldía desde Chiapas (Año 2004)
31 e 1 días de loita e riso
O día 31 de decembro espertamos no Caracol co ruído de motores das ducias de camionetas que traían sen cesar bases de apoio zapatista para conmemorar os once anos de levantamento armado indíxena no suroeste mexicano.
Do mesmo xeito que na madrugada do 1994, mais desta volta, sen armar ós indíxenas: homes, mulleres, nenos e anciáns formados no interior do Caracol para levar a cabo unha celebración político-militar na que se escoitaron os discursos dos comandantes do Comité Clandestino Revolucionario Indíxena, que se deron en Tzeltal, Chol e Castilla. As intervencións das mulleres foron maioritarias e incluso máis? determinantes cás dos homes.
Lembranzas para os caídos, discursos contra o mal goberno, reivindicacións sobre a terra (a Pacha Mama), os dereitos da mulleres e a autonomía indíxena foron os ingredentes deste grande acto da guerrilla máis civil de América Latina.
Nós estabamos realmente abraiados polo despregue dos indíxenas, quizais máis aínda polo feito de poder ser parte da celebración (eu incluso fun correxido por un insurxente cando formaba co resto dos compas e saudaba coa man dereita en firmes á bandeira zapatista). E despois, cando os compas empezaron a abrazarse entre eles en recordo daqueles días de loita e sangue, non sabiamos onde nos meter ao ver que os insurxentes tamén se abrazaban a nós felitándonos o novo ano, pasamontañas incluído.
Pero tras os dicursos e os actos oficiais viña a festa, o baile, e a actuación dos pallasos gallegos de Galicia . Deixamos o cansanzo na hamaca, despois dunha noite de auténtica tolemia bailarina, e ás doce da mañá xa estabamos no interior do Caracol (despois de ganar o torneo de básquet cos compas, nunha falta total de diplomacia pola nosa parte) vestidos, maquillados e co mini escenario preparado.
Nós sudando baixo un sol de carallo, eles escachando a rir sobre as ladeiras do caracol. Mesmo os que estaban detrás de nós, morrían co riso cando o LokoNuk (é dicir, eu) levaba unha chea de paos dos seus compañeiros de escea.
Metímonos cos militares da OTAN, rimos do servizo de saúde do goberno de Fox, pero o grande triunfo, de novo, foi a parodia de O Quixote e Sancho Panza… Unha hora despois os compas saian cara o comedor popular repetindo parágrafos completos da nosa obra: “3 son multitudes”.
Nós non puidemos deixar de reter na retina as gargalladas dos velliños que loitaran ao lado de Zapata e Villa, nin as dos comandantes que estaban sen pasamontañas en primeira fila, os que máis, da nosa parodia dos militares. Polo que cando chegamos ao comedor e os compas empezaron a servirnos comida e tortiñas, sentimos unha gratitude eterna a este pobo de resistentes e loitadores pola democracia mundial, aquela que se constrúe dende abaixo, coa palabra e o lume, con xustiza e dignidade.
Hoxe só podemos deitarnos co desexo de que este traballo de terroristas lúdicos poidamos repetilo noutras comunidades en rebeldía.
Iván Prado
31 e 1 días de loita e riso
El 31 de diciembre hemos despertado en el Caracol con los motores de docenas de camionetas que traían sin cesar bases de apoyo zapatista para conmemorar los once años de levantamiento armado indígena en el Suroeste Mexicano.
Del mismo modo que en la madrugada del 1994, pero esta vez, sin armar a los indígenas: hombres, mujeres, niños y ancianos formados en el interior del Caracol para llevar a cabo una celebración político-militar en la que se han escuchado los discursos de los comandantes del Comité Clandestino Revolucionario Indígena, en los idiomas Tzeltal, Chol y Castilla. Las intervenciones de las mujeres han sido mayoritarias e incluso más determinantes que la de los hombres.
Recuerdos para los caídos, discursos contra el mal gobierno, reivindicación sobre la tierra (la Pacha Mama), los derechos de las mujeres y la autonomía indígena han sido los ingredientes de este gran acto de la guerrilla más civil de América Latina.
Nosotros estábamos realmente asombrados por el despliegue de los indígenas, quizás más aún por el hecho de poder se parte de la celebración (yo incluso he sido corregido por un insurgente cuando formaba con el resto de los Compas y saludaba con la mano derecha en firmes a la bandera zapatista.) Y después, cuando los compas han empezado a abrazarse entre ellos en recuerdo de aquellos días de lucha y sangre, no sabíamos dónde meternos al ver que los insurgentes también se abrazaban a nosotros felicitándonos el nuevo año, pasamontañas incluido.
Pero tras los discursos de los actos oficiales vino la fiesta y el baile, y la actuación de los payasos gallegos de Galicia, así que dejamos el cansancio en la hamaca después de una noche de auténtica locura bailarina y a las doce de la mañana ya estábamos en el interior del Caracol (después de ganar el torneo de básquet con los compas, una falta total de diplomacia por nuestra parte) vestidos, maquillados y con mini escenario preparado. Nosotros sudando bajo un sol “de carallo”, ellos riendo a carcajadas sobre las laderas del Caracol. Incluso los que estaban detrás de nosotros rompían a reír cuando Lokonuk (es decir yo) llevaba un montón de palos de sus compañeros de escena.
Nos metimos con los militares de la OTAN, nos reímos del servicio de salud del Gobierno de Fox, pero el gran triunfo, nuevamente, fue la parodia de Don Quijote y Sancho Panza… una hora después los compas salieron hacia el comedor popular repitiendo párrafos completos de nuestra obra: “3 son multitudes”
Nosotros no hemos podido dejar de retener en nuestras retinas las carcajadas de los viejos que lucharon al lado de Zapata y Villa, ni la de los comandantes que estaban sin pasamontañas en primera fila, los que más, de nuestra parodia de los militares. Así que cuando llegamos al comedor y los compas empezaron a servirnos comidas y tortitas, sentimos una gratitud eterna a este pueblo de resistentes y luchadores por la democracia mundial, aquella que se construye desde abajo, con la palabra y el fuego, con la justicia y dignidad.
Hoy solo podemos acostarnos con el deseo de que este trabajo de terroristas lúdicos podamos repetirlo en otras comunidades sin rebeldía.
Iván Prado