Crónica 1 dos Pallasos en Rebeldía dende Chiapas (Ano 2004)Crónica 1 de los Pallasos en Rebeldía desde Chiapas (Año 2004)
Datas sinaladas
A Noite de Nadal, desque abandonei a miña brevísima etapa da nenez, perdeu todo o encanto e significado para min. Coa fuxida da inocencia, abandonamos tamén, na miña familia, o costume de recrear mundos novos na cociña da miña avoa e os nenos pasamos a engrosar a parte da mesa que os maiores tiñan para si nesta noite de tanta celebración no meu Lugo natal. Así que, co tempo, emprendín a busca de novas datas que celebrar e novos santos que adorar.
Empecei por cambios radicais: ¡O Pai Nöel Morreu! ¡Viva Papá Fidel!. Decidín facer os regalos do Nadal polo Papá Fidel, o 1 de Xaneiro, «Día das Revolucións», (a Cubana e a Zapatista). A miña afillada xa sabe que pola miña casa só pasa un? ghicho barbudo que fuma puros e que vai vestido de verde oliva. E, tamén, xa que as celebracións familiares mudaran os xogos e as aventuras polas discusións monotemáticas diante do televisor, procurei novos soños que transitar.
Primeiro foi o Sahara en Semana Santa, mais tarde viría Cuba polo Apóstolo e, por fin, dei un 24 de Decembro do 1995 no Zócalo de México, camiño a Selva Lacandona, ceando polo carbonizado nun piso franco que nos prestaran uns colegas do teatro estalinista de Chapaultepec. Un piso que, ademais de non ter luz nin auga, tampouco tiña cristais nas fiestras, e no que non podías botar un pe fora del de noite por medo a recollelo nu e nos osos, estabamos no barrio máis perigoso da cidade mais poboada do planeta. Esa foi a primeira vez que visitaba a revolución zapatista, pero despois chegarían 5 viaxes máis que acabaron por ligarme de xeito vital a estas comunidades de indíxenas en rebeldía.
Así que antonte, ceando en Barajas chourizo e queixo do país con viño do rosal que fai o Roxo Grande (o Roxo Pequeno -ademais de traballar en Coperactiva- máis que facelo, bébeo en cantidades industriais), non sentía ningunha estrañeza de estar facendo a cea de Nadal no chan de mármore mentres gastabamos bromas aos pasaxeiros traxeados que pasaban escandalizados ao noso lado.
Viaxar 15 horas de avión e 13 de bus para chegar a Chiapas, pasar polos controis de inmigración e aduana, agocharnos dos militares e dos priistas, non é, en absoluto, a miña idea de pasar unhas festas agradábeis, pero poder traballar nas comunidades zapatistas e compartir por uns días a súa tolemia rebelde e sentirme parte da historia que se escribe con conciencia e compromiso, compensa a lonxanía da miña casa.
Finalmente, todos os días son festa se os dedicas a construír un mundo novo, un mundo onde calquera que loita contra a tiranía do Imperio tamén é da miña familia.
Así que estas datas sinaladas vounas pasar coa outra parte da miña familia, a que tapa o seu rostro para ser vistos.
Iván Prado, 26 de decembro de 2004.
FECHAS SEñALADAS
La Noche de Navidad, desde que abandoné mi brevísima etapa de niñez, perdió todo el encanto y significado para mí. Con la huída de la inocencia, abandonamos también, en mi familia, la costumbre de recrear mundos nuevos en la cocina de mi abuela y los niños pasamos a engrosar la parte de la mesa que los mayores tenían para sí en esta noche de tanta celebración en mi Lugo natal.
Así que, con el tiempo, emprendí la búsqueda de nuevas fechas que celebrar y nuevos santos que adorar.
Empecé por cambios radicales: ¡El Papá Noel Murió! ¡Viva Papá Fidel! Decidí hacer los regalos de Navidad por el Papá Fidel, el 1 de enero, «Día de las Revoluciones», (la Cubana y la Zapatista). Mi ahijada ya sabe que por mi casa sólo pasa un “ghicho” barbudo que fuma puros y que va vestido de verde oliva. Y, también, ya que las celebraciones familiares cambiaran los juegos y las aventuras por las discusiones monotemáticas delante del televisor, procuré nuevos sueños que transitar.
Primero fue el Sahara en Semana Santa, más tarde vendría Cuba por el Apóstol y, por fin, di un 24 de diciembre de 1995 en el Zócalo de México, camino de la Selva Lacandona, cenando por el carbonizado en un piso franco que nos prestaran unos colegas del teatro estalinista de Chapaultepec. Un piso que, además de no tener luz, ni agua, tampoco tenía cristales en las ventanas, y no podías asomar un pie fuera de él en la noche por miedo a recogerlo desnudo y en los huesos, ya que estábamos en el barrio más peligroso de la ciudad más poblada del planeta.
Esa fue la primera vez que visitaba la revolución zapatista, pero después llegarían 5 viajes más que acabaron por ligarme de modo vital a estas comunidades de indígenas en rebeldía.
Así que anteayer, cenando en Barajas chorizo y queso del país con vino del rosal que hace el Roxo Grande (el Roxo Pequeño -además de trabajar en Coperactiva- más que hacerlo, lo bebe en cantidades industriales), no sentía ninguna morriña de estar haciendo la cena de Navidad en el suelo de mármol mientras gastábamos bromas a los pasajeros trajeados que pasaban escandalizados a nuestro lado.
Hacer 15 horas de avión y 13 de bus para llegar a Chiapas, pasar por los controles de inmigración y aduana, escondernos de los militares y de los priistas, no es, en absoluto, mi idea de pasar unas fiestas agradables, pero poder trabajar en las comunidades zapatistas y compartir por unos días su locura rebelde y sentirme parte de la historia que se escribe con valentía y entrega, compensa la lejanía de mi casa.
Finalmente, todos los días son fiesta si los dedicas a construir un mundo nuevo, un mundo donde cualquiera que lucha contra la tiranía del Imperio también es de mi familia.
Así que estas fechas señaladas las voy a pasar con otra parte de mi familia, la que tapa su rostro para ser vistos.
Iván Prado. 26 de diciembre de 2004.