Crónica 5 dende Chiapas (Ano 2003)Crónica 5 dende Chiapas (Año 2003)
Os pallasos do Festiclown arrincan centos de risas en Roberto Barrios
Onte despois de varios días de espera, puidemos actuar por primeira vez desde a nosa chegada a Chiapas.
Comezamos na Escola autónoma de Roberto Barrios, con cen nenos, dez promotoras e moitos grados baixo o sol do mediodía, pero a entrega desta xente fíxonos viaxar ao lombo do nariz vermello, a mundos novos e intensos, preto dunha hora, esquecendo a intensa calor e o prado que tiñamos facendo as veces de escenario.
Caídas, xogos, un Don Quixote galego, críticas ao mal goberno, maxia, e unha versión libre de Guillermo Tell, foron os ingredientes deste incrible prato de solidariedade cultural que cociñamos entre os dous pobos: o galego e o zapatista.
Millerios de risas, centos de abrazos. A xente que loita ata as últimas consecuencias, unha e outra vez demostráronnos que están cheos dunha tenrura inabarcable, e que son posuidores dun fondo de alegría e esperanza que nin o terror nin a fame extrema pode aniquilar.
Ao rematar unha nube de nenos e nenos, séguennos, portando as nosas cousas comunidade arriba ata o campamento base, onde temos que descansar para repoñer forzas e preparar a segunda función: O Caracol que fala para todos presenta «O Gordo e O calvo», versión zapatista.
E así, coma quen non quere a cousa cando os promotores da educación rematan as súas clases e a comunidade prepárase a descansar, o Caracol vaise enchendo dun público moi especial, Tzeltales, Choles e Zoques danse cita para sumarse á festa dos narices vermellos , nin se alza o telón nin se acenden as luces, pero o espectáculo comeza, e a risa faise a raíña da pista, nesta ocasión, de Basket….
O espectáculo comeza cun número clásico de circo “O frautista Pantasma” cando rematamos, 50 minutos despois, cun discurso de apoio ao movemento indíxena en rebeldía e o lóxico agradecemento á súa hospitalidade, os compas marchan asubiando a melodía do inicio, e repetindo palabras do espectáculo, achéganse a nós e pregúntame porque o calvo nunca cae se eu o fago catro veces, ou porque me trisca o pescozo tan forte, a ver si é real ou é truco, e tamén preguntan onde queda Galicia, e pídennos que falemos en galego, e tantas e tantas cousas.
Noutras intres preguntan cos ollos en silencio, sentando ao noso lado sen dicir nada …. teñen tanta palabra xusta no seu silencio, tanta verdade comprimida nas súas observacións, tanta inxustiza sen resolver nas súas vidas, que aínda que non erguen máis de metro e medio do chan, aparecen ante os nosos ollos como auténticos xigantes.
Desde Dona Guadalupe, que arrastra o seu vello esqueleto polos camiños a Palenque onde porta as súas mercadorías para vendelas por catro chavos, ata o comandante que xa anda pola comunidade sen pasamontañas, sorríndonos con complicidade, toda esta xente constitúe unha promesa de futuro mellor, e a nós embárganos a emoción de conseguir o seu riso.
A súa diversión, non acaba cos paramilitares tan presentes na zona, nin resolve os problemas de pobreza, nin sequera consigue impedir o apoio asasino do goberno de Aznar ás políticas xenocidas de Fox e o seus amos ianquis, pero polo menos consigue que nós poidamos sentirnos preto deste movemento revolucionario, sen lugar a dúbidas o máis creativo e digno que existe na actualidade, e compartir con eles un momento da historia de México e do mundo, a época na que se construíu a Autonomía dos pobos indios a base de palabras armadas de amor e de lume.
Iván Prado, pallaso galego. 24 de setembro de 2003Los payasos del Festiclown arrancan cientos de risas en Roberto Barrios
El pasado jueves, después de varios días de espera, pudimos actuar, por primera vez desde nuestra llegada a Chiapas.
Empezamos en la Escuela Autónoma de Roberto Barrios, con cien niños, diez promotoras y muchos grados bajo el sol del mediodía, pero la entrega de esta gente nos ha hecho viajar a hombros de la nariz roja a mundos nuevos e intensos cerca de una hora, olvidando la intensa calor y el prado que teníamos haciéndonos las veces de escenario.
Caídas, juegos, un don Quijote gallego, críticas al mal gobierno, magia y una versión libre de Guillermo Tell, fueron los ingredientes de este increíble plato de solidaridad cultural que cocinamos entre los dos pueblos: el gallego y el zapatista.
Miles de risas, cientos de abrazos, y la gente que lucha hasta las últimas consecuencias, una y otra vez nos ha demostrado que están hechos de una ternura inabarcable, y que son poseedores de un fondo de alegría y esperanza que ni el terror ni el hambre extrema pueden aniquilar.
Al terminar, una nube de niños y niños, nos siguen portando nuestras cosas comunidad arriba hasta el campamento base, donde tenemos que descansar para reponer fuerzas y preparar la segunda función: El Caracol que habla para todos presenta “El Gordo y el Calvo” Versión Zapatista.
Y así como quien no quiere la cosa, cuando los promotores de la educación terminan sus clases y la comunidad se prepara a descansar, el caracol se va llenando de un público muy especial, Tzeltales, Choles y Zoques, se dan cita para sumarse a la fiesta de los narices rojas, ni se alza el telón, ni se encienden las luces, pero el espectáculo comienza y la risa se hace reina de la pista, en esta ocasión de Basket.
El espectáculo comienza con un nº Clásico de Circo “El Flautista fantasma” cuando terminamos, 50 minutos después, con un discurso de apoyo al movimiento indígena en rebeldía y el lógico agradecimiento a su hospitalidad, los compas marchan silbando la melodía del inicio y repitiendo palabras del espectáculo, se acercan y nos pregunta por qué el calvo nunca cae si nosotros lo hacemos cuatro veces, o porqué estalla el cuello tan fuerte, a ver si es real ó es truco
Otras veces preguntan con los ojos en silencia, sentándose a nuestro lado sin decir nada… tienen tanta palabra justa en su silencio, tanta injusticia sin resolver en sus vidas, que aunque no levantan más de metro y medio del suelo, aparecen ante nuestros ojos como auténticos gigantes.
Desde Doña Guadalupe, que arrastra su viejo esqueleto por los caminos a palenque, donde porta sus mercancías para venderlas a cuatro Chavos, hasta el Comandante que ya camina por la comunidad sin Pasamontañas, sonriéndonos con complicidad, toda esta gente constituye una promesa de futuro mejor y a nosotros nos embarga la emoción de conseguir su risa, su diversión, no acaban con los paramilitares tan presentes en la zona, ni resuelve los problemas de pobreza, ni siquiera consigue impedir el apoyo asesino del gobierno de Aznar a las políticas genocidas de Fox y sus amos yanquis, pero por lo menos consigue que nosotros podamos sentirnos cerca de este movimiento revolucionario, sin lugar a dudas el más creativo y digno que existe en la actualidad, y compartir con ellos un momento en la historia de México y del mundo, la época en la que se construyó la autonomía de los pueblos indios a base de palabras cargadas de amor y fuego.
Iván prado, payaso gallego. 24 de septiembre de 2003