Crónica do Remate dende Chiapas (2009-2010)Crónica do Remate desde Chiapas (2009-2010)
Crónica do final
Última xornada do foro; inicio dunha viaxe sen folla de ruta nin calendario. Remata o festival da palabra e empeza a miña viaxe particular: quizais a Oaxaca a comunidades en resistencia, quizais restos de la APPO, quizais unha viaxe aos huicholes do norte que poden estar interesados no noso traballo, quizais… o seguro é o pouso rebelde que levo destes días no Seminario Internacional; de buscas e preguntas, xuntas de bo goberno, autonomía e territorialidade, comunitarismo e democracia realizada.
SMS, facebukes e outros poemas:
- SMS que me manda un cuate dende a arxentina: «neno, estamos ante unha nova forma de política baseada na realidade e nunha concepción do poder activa e con vida de verbo. Ciao bacallao «.
- Leo no meu facebuke algo que responde unha colega clown de chile: «necesitamos unha nova escoita, esa que implica comprender a outra sen deixar de sentir a forza do que nos nace de dentro pero superando a confrontación directa e asumindo a polaridade dos contrarios. Bicos ricos «.
Unha vez máis, o zapatismo reúneme e reúneme como un crebacabezas humano que se reinventa a cada paso. Transformeime nunha arte dunha elite sen fronteiras nin clases, coprotagonista da historia que virá, nesta universidade da terra. Celebro, emociónome na teoría; esa que se deu en forma de festival na Grecia que nos pariu.
Choro en latín, en galego, en tojolabal a festa desta reinvención do mundo.
O EZLN pechou durante tres días os caracois; nas rúas fálase de tropas mexicanas atrincheiradas, de movementos civís radicais ameazando con grandes accións e tomas de pazos, televisións e estradas. E terceiras vías campesiñas que piden que non corra o sangue senón a xustiza, mentres o capitalismo se devora a si mesmo a imaxe e semellanza do Goya máis escuro e preclaro. Os e as zapatistas sen estar presentes están e son o corazón e a pluma de corazóns irredutibles que levantan teoría revolucionaria.
Nada agradezo porque todo debo.
E falta o que falta, pero o que importa é o importante. Así que, mentres os foros voan mundos e ceos por descubrir, Lokonuk dedícase a facer xogos cos compas dunha comunidade tzotzil; maxia e risas que me irmandan cun compa de 12 anos chamado Armando que me rouba o corazón e palestina de Nablus do pasado abril. Ponte e metáfora, vaise camiñado con ela posta sobre as súas roupas tradicionais dos altos de Chiapas cheos de azuis brillantes.
Un átomo de poesía e unha risa rebelde.
Marcho.
Lokonuk,
San Cristóbal de las Casas, 3 de xaneiro de 2010
Crónica del Final
Última jornada del foro; inicio de un viaje sin hoja de ruta ni calendario. Se acaba el festival de la palabra y empieza mi viaje particular: quizás a Oaxaca a comunidades en resistencia, quizás restos de la APPO, quizás un viaje a los huicholes del norte que pueden estar interesados en nuestro trabajo, quizás… lo seguro es el poso rebelde que me llevo de estos días en el Seminario Internacional; de búsquedas y preguntas, juntas de buen gobierno, autonomía y territorialidad, comunitarismo y democracia realizada.
SMS, facebukes y otros poemas:
– SMS que me manda un cuate desde la argentina: “niño, estamos ante una nueva forma de política basada en la realidad y en una concepción del poder activa y con vida de verbo. Ciao bacallao.”
– Leo en mi facebuke algo que responde una colega clown de chile: “necesitamos una nueva escucha, esa que implica comprender a la otra sin dejar de sentir la fuerza de lo que nos nace de dentro pero superando la confrontación directa y asumiendo la polaridad de los contrarios. Bicos ricos.”
Una vez más, el zapatismo me reúne y me reúne como un puzzle humano que se reinventa a cada paso. Me transformé en un arte de una élite sin fronteras ni clases, coprotagonista de la historia que vendrá, en esta universidad de la tierra. Celebro, me emociono en la teoría; esa que se dio en forma de festival en la Grecia que nos parió.
Lloro en latín, en galego, en tojolabal la fiesta de esta reinvención del mundo.
El EZLN ha cerrado durante tres días los caracoles; en las calles se habla de tropas mexicanas atrincheradas, de movimientos civiles radicales amenazando con grandes acciones y tomas de palacios, televisiones y carreteras. Y terceras vías campesinas que piden que no corra la sangre sino la justicia, mientras el capitalismo se devora a sí mismo a imagen y semejanza del Goya más oscuro y preclaro. Los y las zapatistas sin estar presentes están y son el corazón y la pluma de corazones irreductibles que levantan teoría revolucionaria.
Nada agradezco porque todo debo.
Y falta lo que falta, pero lo que importa es lo importante. Así que, mientras los foros vuelan mundos y cielos por descubrir, Lokonuk se dedica a hacer juegos con los compas de una comunidad tzotzil; magia y risas que me hermanan con un compa de 12 años llamado Armando que me roba el corazón y la Palestina de Nablus del pasado abril. Puente y metáfora, se va caminado con ella puesta sobre sus ropas tradicionales de los altos de Chiapas llenos de azules brillantes.
Un átomo de poesía y una risa rebelde.
Me voy.
Lokonuk,
San Cristóbal de las Casas, 3 de enero de 2010.