Crónica 1 de Pallasos en Rebeldía dende Palestina Crónica 1 de Pallasos en Rebeldía desde Palestina
«De cando os apelidos son sinónimo de terrorista» (Febreiro 2009)
Despois de 12 horas de viaxe, parada incluída en Estambul, chistes, moitas risas, certos nervios e bastantes preguntas chegamos a Tel Aviv, cansos e cheos de sono. Aínda así non perdiamos a alegría, xa que estabamos cerca de Palestina e pronto empezaría a nosa aventura, pero démonos de fuciños contra o valado, non o físico que atravesa Cisxordania ignominiosamente, senón o valado da represión sistematizada, a incompresión e o terrorismo de Estado.
No aeroporto de Ben Gurion, deteñen a Laila pola súa ascendencia palestina. O seu apelido fai sospeitar á xudía de cor que se atopa metida nesa garita tuneada coa que xa te humillan nada mais chegar a Israel. Lévana a parte cando se enteran de que o seu pai naceu en Jenin e a nós déixannos marchar, pero Edu e eu decidimos que un de nós fica na antesala do inferno para non deixar soa a Laila, así que me armo de valentía ignorante e, co meu inglés do Porriño, voume para arriba dun armario con patas e traxe de torturador e pregunto pola miña amiga.
Total, que me quitan o pasaporte e me meten nunha saliña pola que van pasando, como no bar intergaláctico de «La guerra de las galaxias» todo tipo de especímenes, desde mexicanos de camiño a Xerusalén en santa peregrinación ata árabes con pintas de adicarse ao tráfico de armas e outras especies. Ninguén me explica nada pero eu tamén estou retido, non entendo o idioma do país e non teño papeis. Agora comprendo un chisco máis os africanos que chegan ás nosas costas.
Laila vai entrando e saíndo de varios interrogatorios e de vez en cando déixana vir comigo, así ata que na quinta visita ao kafkiano aparato sionista, obrígana a abrir o seu correo e descobren ao que realmente vimos, momento no que nos ameazan con botarnos do pais e obríganme a entrar na sala de interrogatorios.
Eu canso, farto e de mala hostia, decido que se me van botar polo menos que sexa con clase. Mensaxes e chamadas ao consulado e a Edu, que está fóra esperándonos coas maletas, aos primeiros para pedirlles axuda (cousa que non serviu para nada) e ao segundo para que fuxa e se esconda (cousa que tampouco funcionou porque el decidiu que, se nos botan, solidariamente, regresa con nós).
Total, que entro e decido sentarme nunha cadeira que queda baleira, iso si, está ao fondo e na esquina do cuartucho, cousa que cabrea moito a señora e nun inglés vomitado bótame unha berradura e dime que me arrime, ao que eu lle contesto coa miña estudada frase «sorri ai an non espikin inglis». A señora -de mala hostia- responde que non me preocupe, que ela sabe español, pero eu entendo o contrario e respondo que » eso yes is a problem», e a señora responde que o problem o teño eu e moi big, vamos que Faemino e Cansado estarían felices de copiar estes diálogos.
Logo mándame buscar o billete de volta en papel, cousa moi anticuada porque xa fai tempo que todo isto funciona por Internet. Dígollo e ameaza con botarme do país. Ademais empeza a berrar que non temos billete, e eu a dicirlle que si, que está en Internet, e ela a dicir que non temos billete e que nos bota. Despois dun anaco de ping – pong finalmente mándame mirar o meu correo, así que movo a pantalla para min e a paisana móvea para ela, eu para min ela para ela, e a quinta vez deste valse dos idiotas cabréase tanto que nos bota da habitación. Home, era o que faltaba que fora eu abrir alí diante desa represora o meu correo.
Cinco horas despois da nosa chegada, estabamos libres. Israel é un estado ilegal e ademais maleducado que non entende que as persoas somos seres vivos e non pezas dunha cadea de montaxe. Se chegan a saber que eu me apelido Fernández e que, posiblemente, algún antergo meu lle prendeu lume a algunha casa de xudeos no Medievo español, ao mellor aínda seguiamos alí encerrados.
Na porta hai un enorme cartel que pon “Welcome a Israel”, e eu penso que deberían engadir: “As autoridades israelís informan que ser persoa neste país prexudica seriamente a súa estadía nel”.«De cuando los apellidos son sinónimo de terrorista» (Febrero 2009)
Después de 12 horas de viaje, parada incluida en Estambul, chistes, muchas risas, ciertos nervios y bastantes preguntas llegamos a Tel Aviv, cansados y llenos de sueño. Aun así no perdíamos la alegría, ya que estábamos cerca de Palestina y pronto empezaría nuestra aventura, pero nos dimos de bruces contra el vallado, no el físico que atraviesa Cisjordania ignominiosamente, sino el vallado de la represión sistematizada, la incompresión y el terrorismo de Estado.
En el aeropuerto de Ben Gurion, detienen la Laila por su ascendencia palestina. Su apellido hace sospechar a la judía de color que se encuentra metida en esa garita tuneada con la que ya te humillan nada más llegar a Israel. La llevan aparte cuando se enteran de que su padre nació en Jenin y a nosotros nos dejan marchar, pero Edu y yo decidimos que uno de los dos se queda en la antesala del infierno para no dejar sola a Laila, así que me armo de valentía ignorante y, con mi inglés del Porriño, me voy para arriba de un armario con patas y traje de torturador y pregunto por mi amiga.
Total, que me quitan el pasaporte y me meten en una sala por la que van pasando, como en el bar intergaláctico de «La Guerra de las Galaxias» todo tipo de especímenes, desde mexicanos de camino a Jerusalén en santa peregrinación hasta árabes con pintas de dedicarse al tráfico de armas y otras especies. Nadie me explica nada pero yo también estoy retenido, no entiendo el idioma del país y no tengo papeles. Ahora comprendo un poco más a los africanos que llegan a nuestras costas.
Laila va entrando y saliendo de varios interrogatorios y de vez en cuando la dejan venir conmigo, así hasta que en la quinta visita al kafkiano aparato sionista, la obligan a abrir su correo y descubren a lo que realmente venimos, momento en el que nos amenazan con echarnos del país y me obligan a entrar en la sala de interrogatorios.
Yo cansado, harto y de mala hostia, decido que si me van a echar por lo menos que sea con clase. Mensajes y llamadas al consulado y a Edu, que está fuera esperándonos con las maletas, a los primeros para pedirles ayuda (cosa que no sirvió para nada) y al segundo para que huya y se esconda (cosa que tampoco funcionó porque él decidió que, si nos echan, solidariamente, regresa con nosotros).
Total, que entro y decido sentarme en una silla que queda vacía, eso sí, está al fondo y en la esquina del cuartucho, cosa que enfada mucho a la señora y en un inglés vomitado me echa un grito y me dice que me arrime, a lo que yo le contesto con mi estudiada frase «sorri ay an no espikin inglis». La señora -de mala hostia- responde que no me preocupe, que ella sabe español, pero yo entiendo lo contrario y respondo que » eso yes is a problem», y la señora responde que el problem lo tengo yo y muy big, vamos que Faemino y Cansado estarían felices de copiar estos diálogos.
Luego me manda buscar el billete de vuelta en papel, cosa muy anticuada porque ya hace tiempo que todo esto funciona por Internet. Se lo digo y amenaza con echarme del país. Además comienza a gritar que no tenemos billete, y yo a decirle que sí, que está en Internet, y ella a decir que no tenemos billete y que nos echa. Después de un rato de ping – pong finalmente me manda mirar mi correo, así que muevo la pantalla para mí y la paisana la mueve para ella, yo para mí ella para ella, y la quinta vez de este vals de los idiotas se enfada tanto que nos echa de la habitación. Hombre, era lo que faltaba, que fuera yo a abrir allí delante de esa represora mi correo.
Cinco horas después de nuestra llegada, estábamos libres. Israel es un estado ilegal y además maleducado que no entiende que las personas somos seres vivos y no piezas de una cadena de montaje. Si llegan a saber que yo me apellido Fernández y que, posiblemente, algún antepasado mío le prendió fuego a alguna casa de judíos en el Medievo español, a lo mejor aún seguíamos allí encerrados.
En la puerta hay un enorme cartel que pone «Welcome a Israel», y yo pienso que deberían añadir: «Las autoridades israelíes informan que ser persona en este país perjudica seriamente su estancia en él»..