Onceava crónica de Iván Prado dende Chiapas Onceava crónica de Iván Prado desde Chiapas
Crónica fantasma. -en clave galega sen tres por cento-
Quedan poucos días para que regrese a casa, a nova casa: Barcelona, unha cidade cosmopolita, europea e rebelde e, mentres escribo isto, decátome de que nunca dixen nada do porque deste exilio interior e voluntario.
Si, vivo no exilio, fóra do min que impón territorio lingua e comida (o de gastronomía déixoo para os anuncios da turística Xunta). É un tema de endóxeno respecto á miña realidade nuclear. Non me é accesible unha posta en escena na Galicia post bipartito, Galicia con certo gal e moita cia, cunha Xunta que divide (de dividendos), un bipartito que merca actores, intelectuais e non paga canon á SGAE polo subproduto cultural que “gomita”.
Eu nunca SEREI eu, en contra do que berra algunha camisola da Compostela de cartón pedra que aspira a converterse nunha produtiva imitación da donostiarra Pamplona (Iruña para os colegas), pero por iso tranquilos; non faltará nunca o bloqueiro artista reconvertido en mal presentador de televisión que faga deste tema un vacuo programa de telegaita sen condón (parece que hai máis enfermidades venéreas que as que recoñece a OMS). Son un outro que se asume a si mesmo mentres come fungos alucinóxenos ao pé do monumento á mariguaneira recoñecida, María Sabina, e comparte loitas con okupas antisistema nunha capital mexicana do sureste.
Oaxaca é outro México que forma parte do máis que outro movemento indíxena revolucionario do EZLN. É interesante este estado de narcos, prácticas chamánicas e movementos revolucionarios (os turistas sobreviven a duras penas, que non vergoñas). O EPR, exército revolucionario do pobo, actúa baixo escafandras de políticos “perredistas” e campesiños sen terras, os líderes dos movementos barricaleiros son pasados pola coitela mentres se emborrachan nesta díscola cidade de igrexas católicas e a señora de cada casa é unha nai coraxe capaz de entregar fillos e alento a unha loita xusta contra un sistema xenocida e corrupto.
Chego ás 7 da mañá. O “Pipas” estame esperando co seu chapeu verde de reconversión naval e concentración parcelaria. Pipas é o galego e o internacional máis posto na realidade rebelde de Oaxaca, pero é de Vigo, nin modos. Total que o primeiro que facemos é ir xantar ao mercado, non ao da Pedra senón ao de abastos. Introdúceme na Casota, un centro cultural alternativo e case okupa da xente máis radical das barricadas oaxaqueñas. El está de prestado neste soño, non sei se se decata, pero así o vexo eu. Iso si, dun prestado que salva vidas mentres aprende da revolución plausible.
Preséntame a Rubén, un loitador social que non ten mais idade ca min. Sabe moito de agricultura alternativa, navallas no pescozo e “anarcoloita” (eles din magonismo). Tamén coñezo a Chivis, a muller do colectivo que dona cabeza, xeito e feminidade a este artefacto rebelde de Vocal.
Pola noite, Pipas ten que acompañar a unha saída, por cuarta vez no día, a un loitador social ameazado. Neste caso é unha cea de amigos da xente que na revolta oaxaqueña mantiña barricadas e frontes abertos contra o mal capital (non hai outro, tal e como anunciara a Bruxa Avería). Apúntome para que non volva só desde as favelas do norte da cidade e, finalmente, quedamos a cear.
Pola noite, Pipas ten que acompañar a unha saída, por cuarta vez no día, a un loitador social ameazado. Neste caso é unha cea de amigos da xente que na revolta oaxaqueña mantiña barricadas e frontes abertos contra o mal capital (non hai outro, tal e como anunciara a Bruxa Avería). Apúntome para que non volva só desde as favelas do norte da cidade e, finalmente, quedamos a cear.
Una dona con dous fillos e una casiña con patio invítanos accidentalmente á mellor cea que tiven nesta cidade. David, o convidado de honra e líder das barricadas que case tomban ao asasino Ulyses Ruíz. É un rapaz que non chega a 30 anos pero a súa dialéctica (ben libertaria) fala con paixón daqueles días que case cambian a historia de México. É un home carismático, “guapo”, e loitador. ¿Que máis se pode dicir? Intercambiamos opinións, francamente capitalizamos a cea. Parece que unha vez máis o mezcal toma a palabra pero, en realidade, está acontecendo un verdadeiro encontro de palabras e xeitos de combater.
Parece que non pero estes días en Oaxaca foron definitivos para min. Galicia, xa non se me presenta como banco de probas dun cambio radical. No mundo hai loitas que confrontan o capital de forma directa e, mentres, nós debatemos de xeito ordenado e burgués sobre a Cidade da Cultura, Jajajaja!!!
Non sei que quedou do Tagen Ata. Penso que pouco. Moito teremos que erguer para que sexa o pais das mil primaveras máis. Haberá que pórlle vontade e lume.
Crónica fantasma.-en clave gallega sin tres por ciento-
Quedan pocos días para que regrese a casa, la nueva casa: Barcelona, una ciudad cosmopolita, europea y rebelde y, mientras escribo esto, me entero de que nunca dije nada del porqué de este exilio interior y voluntario.
Sí, vivo en el exilio, fuera del mí que impone territorio lengua y comida (lo de gastronomía lo dejo para los anuncios de la turística Xunta). Es un tema de endógeno respeto a mi realidad nuclear. No me es accesible a una puesta en escena en la Galicia post bipartito, Galicia con cierto gal y mucha cia, con una Xunta que divide (de dividendos), un bipartito que compra a actores, intelectuales y a prostitutas y no paga canon a la SGAE por el subproducto cultural que “gomita”.
Yo nunca SERÉ ”eu”, en contra de lo que grita alguna camiseta de la Compostela de cartón piedra que aspira a convertirse en una productiva imitación de la donostiarra Pamplona (Iruña para los colegas), pero al respecto tranquilos; no faltará nunca el bloquero artista reconvertido en mal presentador de televisión que haga de este tema un vacuo programa de telegaita sin condón (parece que hay más enfermedades venéreas que las que reconoce la OMS). Soy un otro que se asume a sí mismo mientras come setas alucinógenas al pie del monumento a la marihuanera reconocida, María Sabina, y comparte luchas con okupas antisistema en una capital mexicana del sureste.
Oaxaca es otro México que forma parte del más que otro movimiento indígena revolucionario del EZLN. Es interesante este estado de narcos, prácticas chamánicas y movimientos revolucionarios (los turistas sobreviven a duras penas, que no vergüenzas). El EPR, ejército revolucionario del pueblo, actúa bajo escafandras de políticos “perredistas” y campesinos sin tierras, los líderes de los movimientos barricaleros son pasados por la cuchilla mientras se emborrachan en esta díscola ciudad de iglesias católicas y la señora de cada casa es una madre coraje capaz de entregar hijos y aliento a una lucha justa contra un sistema genocida y corrupto.
Llego a las 7 de la mañana. El “Pipas” me está esperando con su sombrero verde de reconversión naval y concentración parcelaria. Pipas es el gallego y el internacional más puesto en la realidad rebelde de Oaxaca, pero es de Vigo, ni modos. Total, que lo primero que hacemos es ir a almorzar al mercado, no al de A Pedra sino al de abastos. Me introduce en la Casota, un centro cultural alternativo y casi okupa de la gente más radical de las barricadas oaxaqueñas. Él está de prestado en este sueño, no sé si se entera, pero así lo veo yo. Eso sí, de un prestado que salva vidas mientras aprende de la revolución pausible.
Me presenta a Rubén, un luchador social que no tiene más edad que yo. Sabe mucho de agricultura alternativa, navajas en el cuello y “anarcolucha” (ellos dicen magonismo). También conozco a Chivis, la mujer del colectivo que dota cabeza, modo y feminidad a este artefacto rebelde de Vocal.
Por la noche, Pipas tiene que acompañar a una salida, por cuarta vez en el día, a un luchador social amenazado. En este caso es una cena de amigos de la gente que en la revuelta oaxaqueña mantenía barricadas y frentes abiertos contra el mal capital (no hay otro, tal y como había anunciado la Bruja Avería). Me apunto para que no vuelva sólo desde las favelas del norte de la ciudad y, finalmente, quedamos a cenar.
Una doña con dos hijos y una casita con patio nos invitan accidentalmente a la mejor cena que tuve en esta ciudad. David, el invitado de honor y líder de las barricadas que casi tumba al asesino Ulyses Ruíz. Es un chaval que no llega a 30 años pero su dialéctica (bien libertaria) habla con pasión de aquellos días que casi cambian la historia de México. Es un hombre carismático, “guapo” y luchador. ¿Que más se puede decir? Intercambiamos opiniones, francamente capitalizamos a cea. Parece que una vez más el mezcal toma la palabra pero, en realidad, está aconteciendo un verdadero encuentro de palabras y maneras de combatir.
Parece que no pero estos días en Oaxaca fueron definitivos para mí. Galicia ya no se me presenta como banco de pruebas de un cambio radical. En el mundo hay luchas que confrontan el capital de forma directa y, mientras, nosotros debatimos de manera ordenada y burguesa sobre la Cidade da Cultura, Jajajaja!!!
No sé qué ha quedado del Tagen Ata. Pienso que poco. Mucho tendremos que crecer para que sea el país de las mil primaveras más. Habrá que ponerle voluntad y fuego.