Crónica 5 dos Pallasos en Rebeldía dende Chiapas (ano 2008) Crónica 5 de los Pallasos en Rebeldía desde Chiapas (año 2008)
V CARAVANA DE PALLASOS EN REBELDÍA E II CARAVANA DE SOYAPOS EN BERELDÍA AS COMUNIDADES ZAPATISTAS DE CHIAPAS
Cada comunidade ten unha historia propia, cada loita ten un nome concreto. Hoxe actuamos nunha comunidade extraordinaria, onde os compas son na actualidade o 10% dos indíxenas que aquí viven.
Enfrente dunha escola de tele secundaria, con antena parabólica e mestre do goberno, con alumnado con uniforme e mochilas cheas de libros de texto impreso en DF, enfrente, digo, está un dos pulmóns máis fermosos desta revolución que xa non ten volta atrás. Unha escoliña autónoma onde as chamacas e chamacos, fillos de guerrilleiros e bases de apoio aprenden facendo libros con caixas de cartón, onde contan as súas propias historias, camiñando así a consigna zapatista de escribir de novo a historia, esa que inclúa a pel café e todas as peles do mundo.
Nesta escoliña sen fiestras as nenas teñen o mesmo papel que os nenos, así barren tanto uns como outras, e participan en pé de igualdade no programa de actividades , onde cancións, adiviñas, bandeiras e palabras de benvida arrincan algunhas bágoas furtivas nun pallaso que aquí coñecen como Lokonuk.
Entre catro paredes de bloque sen recebar con portas sen cristal, con bancos de madeira feitos a machetazos, como se fose un ollo de auga, nace un río subterráneo de coñecemento e rebeldía, que desemboca nun mar de loita e transformación.
Na educación autónoma todo se fai co esforzo vital que empurra esta loita, as escolas constrúense co traballo da comunidade, os promotores e as promotoras de educación son auténticos heroes e heroínas que se entregan día e noite ao traballo, o alumnado ten que facer os seus propios materiais de estudo e compaxinar a asistencia co traballo na casa. O resultado é incuestionable e demoledor: os nenos que medran baixo o Semillita del sol, son sen lugar a dúbidas a rapazada máis lúdica, creativa e traballadora que atopei polo mundo adiante.
Hoxe actuamos enfrente da escoliña zapatista, moreas de risas, aplausos e moito asombro nos números de maxia pero, sobre todo, moita dignidade e orgullo cando os alumnos e alumnas da secundaria do goberno saíron das súas clases para ver o noso show e escoitar a maxia zapatista que un Lokonuk botado a mago dá ao final do espectáculo.
Remata o show, estamos felices e desfondados. 2 horas e e media baixo este calor resulta abafante para o corpo, pero eu non podo deixar de emocionarme recordando a carta de benvida que Diana leu ao principio do acto e a primeira vez que actuei no ano 95 cando nacían os Augasquentes. Ese día, Tacho, un dos comandantes con maior proxección, dábanos a benvida a territorio liberado. O que eu non sabía era que, no meu caso, tamén era a benvida a unha nova vida.
V CARAVANA DE PALLASOS EN REBELDÍA Y II CARAVANA DE SOYAPOS EN BERELDÍA A LAS COMUNIDADES ZAPATISTAS DE CHIAPAS
Cada comunidad tiene una historia propia, cada lucha tiene un nombre concreto. Hoy actuamos en una comunidad extraordinaria, donde los compas son en la actualidad el 10% de los indígenas que aquí viven.
Enfrente de una escuela de tele secundaria, con antena parabólica y maestro del gobierno, con alumnado con uniforme y mochilas llenas de libros de texto impreso en DF, enfrente, digo, está uno de los pulmones más hermosos de esta revolución que ya no tiene vuelta atrás. Una pequeña escuela autónoma donde las chamacas y chamacos, hijos de guerrilleros y bases de apoyo aprenden haciendo libros con cajas de cartón, donde cuentan sus propias historias, caminando así la consigna zapatista de escribir de nuevo la historia, esa que incluya la piel café y todas las pieles del mundo.
En esta escuela sin ventanas las niñas tienen el mismo papel que los niños, así barren tanto unos como otras, y participan en pie de igualdad en el programa de actividades, donde canciones, adivinanzas, banderas y palabras de bienvenida arrancan algunas lágrimas furtivas en un payaso que aquí conocen como Lokonuk.
Entre cuatro paredes de bloque sin recebar con puertas sin cristal, con bancos de madera hechos a machetazos, como si fuera un ojo de agua, nace un río subterráneo de conocimiento y rebeldía, que desemboca en un mar de lucha y transformación.
En la educación autónoma todo se hace con el esfuerzo vital que empuja esta lucha, las escuelas se construyen con el trabajo de la comunidad, los promotores y las promotoras de educación son auténticos héroes y heroínas que se entregan día y noche al trabajo, el alumnado tiene que hacer sus propios materiales de estudio y compaginar la asistencia con el trabajo en la casa. El resultado es incuestionable y demoledor: los niños que crecen bajo la Semillita del sol, son sin lugar a dudas la parte más lúdica, creativa y trabajadora que encontré por el mundo adelante.
Hoy actuamos enfrente de la escuela zapatista, montones de risas, aplausos y mucho asombro en los números de magia pero, sobre todo, mucha dignidad y orgullo cuando los alumnos y alumnas de la secundaria del gobierno han salido de sus clases para ver nuestro show y escuchar la magia zapatista que un Lokonuk echado a mago da al final del espectáculo.
Acaba el show, estamos felices y desfondados. 2 horas y y media bajo te eres calor resulta sofocante para el cuerpo, pero yo no puedo dejar de emocionarme recordando la carta de bienvenida que Diana leyó al principio del acto y la primera vez que actué en el año 95 cuando nacían los Augasquentes. Ese día, Tacho, uno de los comandantes con mayor proyección, nos daba la bienvenida a territorio liberado. Lo que yo no sabía era que, en mi caso, también era la bienvenida a una nueva vida.