Crónica 13 dos Pallasos en Rebeldía dende Chiapas (Ano 2004)Crónica 13 de los Pallasos en Rebeldía desde Chiapas (Año 2004)
12 de xaneiro do 2005. Roberto Barrios
Hai unha procesión de sete huajalotes (pavos) atravesando en fila a cancha de basket do Caracol, e mentres vai lanzando ao aire a súa cantinela interminable de sons guturais, sentando baixo unha mísera bombilla, non deixo de lamentar que a xira dos pallasos tivera rematado.
Durante dez anos vin visitando regularmente a realidade zatista, pero sen lugar a dúbidas a Misión Internacional de Observación polos Dereitos Humanos que axudei a coordinar no 98, e esta caravana de Pallasos Galegos pola Paz con Xustiza e Dignidade foron as experiencias máis intensas en México para este rapaz de Lugo que nunca abandonou de todo o barrio da residencia.
Oito comunidades en oito días, horas de redila, sonos inacabados en chans de pedra, frixoles con tortiñas, tortiñas con frixoles e volta a empezar, centos de caras novas cada día e cada día ducias de nomes novos, actuar baixo un sol de castigo coas roupas suxas, ou molladas, non foi nada, nada, en comparación coa posibilidade de coñecer a Cristóbal, Pascual, Sebastián, Ana, Juana, Micaela, Don Jaime….
Chegamos a Roberto Barrios coa felicidade de volver a casa, esperamos pacientemente baixo o sol a que a Xunta nos dese permiso para entrar no caracol, lavamos a roupa, colgamos a hamaca, comemos as conservas , bañámonos no fermoso Río Baskhan que xa é para nós como o mellor jacuzzi do mundo…. pero tras un sono reparador de case dez horas, erguémonos sen ter unha nova cita prevista, nin un obxectivo claro para o día, e cunha intensa sensación de baleiro coa que non contabamos…
Sorpréndeme o pronto que cansamos de descansar, soamente dezaoito horas horas despois de chegar xa estamos desexando que a Xunta do Bon Goberno nos reciba para darnos traballo nestes últimos días da nosa estancia en Chiapas.
Os recordos da xira golpéannos sen descanso, incluso mentres durmimos: nenos , discursos, insurxentes, historias da milicia, algún que outro comandante, e as mulleres organizadas en cooperativas, son as personaxes da película que invade o noso pensamento agora si e agora tamén.
Xa me dá medo pensar como será aterrar en Compostela, e non falo do avión, senón deste náufrago que atopou o paradiso a dez mil kilómetros da súa casa.
Iván Prado, 12 de xaneiro de 2005
12 de enero do 2005. Roberto Barrios
Hay una procesión de siete huajalotes (pavos) atravesando en fila la cancha de básquet del Caracol, y mientras van lanzando al aire su cantinela interminable de sonidos guturales, sentado bajo una mísera bombilla, no dejo de lamentar que la Girade los payasoshaya terminado.
Durante diez años he venido visitando regularmente la realidad zapatista, pero, sin lugar a dudas, la misión Internacional de Observación por los Derechos Humanos que ayudé a coordinar en el 98, y esta Caravana de Payasos gallegos por la Paz con Justicia y Dignidad fueron las experiencias más intensas en México para este chavalde Lugoque nunca ha abandonadodel todo elbarrio de la residencia.
Ocho comunidades en ocho días, horas de redila, sueños inacabados en suelos de piedra, frijoles con tortitas, tortitas con frijoles y vuelta a empezar, cientos de caras nuevas cada día y cada día docenas de nombres nuevos, actuar bajo un sol de castigo con las ropas sucias, o mojadas, no ha sido nada, nada, en comparación con la posibilidad de conocer a Cristóbal, Pascual, Sebastián, Ana, Juana, Micaela, Don Jaime…
Hemos llegado a Roberto Barrios con la felicidad de volvera casa, esperamos pacientemente bajo el sol que la Junta nos diese permiso para entrar en el Caracol, lavamos la ropa, colgamos la hamaca, comimos las conservas, nos bañamos en el hermoso Río Baskhan, que ya es para nosotros el mejor jacuzzi del mundo… pero tras un sueño reparador de casi diez horas, nos levantamos sin tener una nueva cita prevista, ni un objetivo claro para el día, lo que supone un enorme sensación de vacío que no esperábamos.
Me sorprende lo pronto que nos hemos cansado de descansar, solamente dieciocho horas después de llegar, ya estábamos deseando que la Junta del Buen Gobierno nos recibiera para darnos trabajos para los últimos días de nuestra estancia en Chiapas.
Los recuerdos de la gira nos golpean sin descanso, incluso mientras dormimos: niños, discursos, Insurgentes, historias de la milicia, algún que otro comandante, y las mujeres organizadas en cooperativas, son los personajes de la película que invade nuestro pensamiento ahora sí y ahora también.
Ya me da miedo pensar cómo será el aterrizaje en Santiago de Compostela, y no hablo del avión, sino de este náufrago que ha encontrado el paraíso a diez mil kilómetros de su casa.
Iván Prado, 12 de enero de 2005