Utopías danzadasUtopías danzadas
Un movimiento que canta es un movimiento fuerte, un movimiento que danza es un movimiento más fuerte, pero un movimiento que crea su propia mística, ese es indestructible.
Cada sesión del congreso empieza con una mística que envuelve a cientos de personas. La mística son teatralizaciones con música en directo, poemas y palabras bellas en las que este movimiento de vida explica su lucha, sus sueños y su coraje armado fundido en dignidad y justicia.
Cada sesión tiene música y danza, cantos, consignas en las que miles de personas dan movimiento real a este movimiento radical. La alegría, el arte y la fuerza están presentes en cada acto, en cada paso de este sexto congreso en donde el movimiento de masas más grande de América cumple treinta años con la satisfacción de haber vencido al estado, al capital globalizado, a la tendencia de caer en el potencial burocratismo, al peligro de la inercia y el cansancio , al monstruo del dogmatismo y la verticalidad.
MST es sinónimo de diversidad, complejidad y sobre todo vida. Se podrá decir que es contradictorio que el congreso lo abra una ponencia que junta en la mesa presidencial a una monja italiana de 92 años con la hija de uno de los representantes históricos más importantes del comunismo latinoamericano. Algunos podrán ver debilidad en la fuerza que la música, el canto y la fiesta tienen en el interior de un colectivo radical que ocupa tierras, enfrenta a grupos armados de los terratenientes y padece en muchos casos el peso de la (in) justicia brasileña.
Algunos podrán pensar que es un disparate que en el mundo del campesinado brasileño el movimiento que promueve la construcción del socialismo se declare feminista e imponga la paridad en todos los niveles de organización desde hace casi diez años, incluso más de un marxista dirá que poner la lucha indígena en el marco de la reforma agraria atenta contra la ortodoxia.
Pero el MST es un lugar de creación y de evolución permanente que no tiene miedo de enseñar a las futuras generaciones la importancia de organizarse, de luchar y, al mismo tiempo, debatir sobre sus tácticas y estrategias.
Este congreso deja ver con claridad que la revolución puede ser tierna, justa y bella, que incluso dentro de una cultura machista, Brasil y su campo, se puede equiparar la igualdad de género a la reforma agraria y que durante uno de los pocos momentos de crecimiento económico de un país se puede cuestionar la globalización defendiendo los derechos de los pueblos indios y su amor por la tierra.
Que ocupar, resistir y producir no sólo es un lema, sino una realidad para casi un millón de personas que han ocupado su lugar en la tierra y sobre todo en la historia mundial, a base de trabajo, alegría y mucha entrega.
“La tierra no es negocio” dijo un representante de los guaraníes, “el futuro es donde las personas son iguales socialmente, diferentes humanamente y libres en plenitud”, dijo una mujer.
Hay utopías de papel y utopías encarnadas, o sea rojas como la sangre y abajo y a la izquierda como el corazón. Que pueden crear lazos entre el pasado comunista y la iglesia de los pobres, entre los pueblos indios y el feminismo internacional, entre el debate y la acción política y la producción de una vida sustentable y comunitaria para los más humildes de entre los humildes.
Son sin tierra, pero también sin miedo, sin dogmas y sin ortodoxia. Este movimiento que nació de la iglesia por la tierra, es también la casa de miles de almas que luchan por el socialismo y la abolición del mercado, este movimiento es sin tierra, pero con alegría, con fortaleza y, sobre todo, con vida.
Viene de un lugar sagrado y ancestral donde la tierra y la vida eran sinónimos y están luchando para que el presente conjugue alimentos con justicia, campo con utopía y agricultura con Rebeldía.
Iván Prado, portavoz de Pallasos en Rebeldía.
Brasilia, 11 de febrero. 2do día del 6º Congreso Nacional del MST
Un movemento que canta é un movemento forte, un movemento que danza é un movemento máis forte, pero un movemento que crea a súa propia mística, ese é indestructible.
Cada sesión do congreso empeza cunha mística que envolve centos de persoas. A mística son teatralizacións con música en directo, poemas e palabras belas nas que este movemento de vida explica a súa loita, os seus soños e a súa coraxe armada fundida en dignidade e xustiza.
Cada sesión ten música e danza, cantos, consignas nas que milleiros de persoas dan movemento real a este movemento radical. A alegría, a arte e a forza están presentes en cada acto, en cada paso deste sexto congreso onde o movemento de masas máis grande de América cumpre trinta anos coa satisfacción de vencer ao estado, ao capital globalizado, á tendencia de caer no potencial burocratismo, ao perigo da inercia e o cansazo , ao monstro do dogmatismo e a verticalidade.
MST é sinónimo de diversidade, complexidade e sobre todo de vida. Poderase dicir que é contradictorio que o congreso o abra un relatorio que xunta na mesa presidencial unha monxa italiana de 92 anos coa filla dun dos representantes históricos máis importantes do comunismo latinoamericano. Algúns poderán ver debilidade na forza que a música, o canto e a festa teñen no interior dun colectivo radical que ocupa terras, enfronta a grupos armados dos terratenentes e padece en moitos casos o peso da (in) xustiza brasileira.
Algúns poderán pensar que é un disparate que no mundo do campesiñado brasileiro o movemento que promove a construción do socialismo se declare feminista e impoña a paridade en todos os niveis de organización desde fai case dez anos. Ata máis dun marxista dirá que poñer a loita indíxena no marco da reforma agraria atenta contra a ortodoxia.
Pero o MST é un lugar de creación e de evolución permanente que non ten medo de ensinar ás futuras xeracións a importancia de organizarse, de loitar e, ao mesmo tempo, debater sobre as súas tácticas e estratexias.
Este congreso deixa ver con claridade que a revolución pode ser tenra, xusta e bela, que ata dentro dunha cultura machista, Brasil e o seu campo, pódese equiparar a igualdade de xénero á reforma agraria e que durante un dos poucos momentos de crecemento económico dun país pódese cuestionar a globalización defendendo os dereitos dos pobos indios e o seu amor pola terra.
Que ocupar, resistir e producir non só é un lema, senón unha realidade para case un millón de persoas que ocuparon o seu lugar na terra e sobre todo na historia mundial, a base de traballo, alegría e moita entrega.
“A terra non é negocio” dixo un representante dos guaranís, “o futuro é onde as persoas son iguais socialmente, diferentes humanamente e libres en plenitude”, dixo unha muller.
Hai utopías de papel e utopías encarnadas, ou sexa vermellas como o sangue e abaixo e á esquerda como o corazón. Que poden crear lazos entre o pasado comunista e a igrexa dos pobres, entre os pobos indios e o feminismo internacional, entre o debate e a acción política e a produción dunha vida sustentable e comunitaria para os máis humildes de entre os humildes.
Son sen terra, pero tamén sen medo, sen dogmas e sen ortodoxia. Este movemento que naceu da igrexa pola terra, é tamén a casa de miles de almas que loitan polo socialismo e a abolición do mercado, este movemento é sen terra, pero con alegría, con fortaleza e, sobre todo, con vida.
Vén dun lugar sagrado e ancestral onde a terra e a vida eran sinónimos e están loitando para que o presente conxugue alimentos con xustiza, campo con utopía e agricultura con Rebeldía.