Crónica 12: Crónica agradecidaCrónica 12: Crónica agradecida
Este barco tivo a mellor tripulación da historia.
Na sala de máquinas, o sempre divertido Roxo, o meu irmán de aventuras desde aquel 96 en Ourense onde fundamos o primeiro «Augasquentes Zapatista de Galicia».
De contramaestra, a incansable Txeli, metro e medio de enerxía e tenrura disposta a mobilizar as mareas coa súa vitalidade se a travesía o precisa.
En terra, a marabillosa Jéssica, Fran o pirata e clown máis gracioso de Lugo, o sureño, Nacho, o home máis enxeñoso a este lado do río Miño.
En cuberta, Neroni, italiano de mirada perdida e sorriso eterno, Helena a científica «costri» e o «perroflauta” do seu noivo Oriol que xunto a Bego sobreviviron a tormentas e días de seca.
Na bitácora de abordo, Fer, o galego do terceiro ollo e pitillo conxelado nos seus beizos; Jorge, o terceiro ollo do festival e Ernets, a mocidade personificada que coa axuda de Lacosta difundiron aos catro ventos esta tolemia chamada Festiclown Palestina.
Na ponte de mando, Claudia, coruñesa de nacemento e unha vagabunda de corazón que levantou man a man comigo este soño de case dous anos; Miluka compañeira de vida, de insomnios, de risas e bágoas, sen dúbida a tradutora con máis carácter que Sevilla deu á humanidade. Sen elas dúas, sen a súa paixón e clarividencia este barco nunca partiría con éxito.
En porto, o incrible Wajdi de Nablus, mago das emocións e batallas, Jessika e Shadi de Ramala, alicerces do circo en palestina e Daoud, o gentleman das barricadas de Xerusalén.
En adega, preto de 50 artistas rebeldes que cambiaron o rostro dramático deste país, encabezados polo corazón andante que o mundo coñece como Patch Adams e o pallaso máis provocador da historia do circo, Leo Bassi, mestre, pai e camarada de revolucións pendentes.
En ruta, ducias de amigos e amigas que fixeron do Festival un lugar fermoso, Laila, Edu, Anxo, Moncho, os Yenín boys dirixidos por Nayeh, Mónica, Emilio, Andrea, Vicki e moitos máis que non podería citar nun texto tan breve pero que terán sempre un lugar no meu corazón.
Recalamos en terras exóticas onde compartir alegrías con anxos terrestres como os Otecianos e tamén chorar coas duras realidades dos orixinarios deste anaco de terra ocupado durante séculos por varios imperios e algún estado terrorista de orixe xudía.
Traio sorrisos, amigos armenios e africanos e algún que outro inimigo vestido de militar. Sorrisos como para vivir varias vidas, aplausos como para encher o zepelín da miña historia, pero sobre todo lévome unha nova identidade: a de palestino cidadán da humanidade.
E quizais, se me permitides unha confidencia, traio unha sensación única de gratitude, gratitude por ter a oportunidade de constatar que a utopía é caminable, que se pode beber das fontes do eterno quijotismo e que a máquina máis perfecta que existe é o corazón -un músculo que bombea esperanza contra vento e marea máis aló das correntes nefastas do capitalismo sanguinario.
Somos Humanidade porque aprendemos a camiñar os nosos soños, o meu grazas a toda esta fermosa tripulación izou veas destino: A liberdade.
Iván prado.
Ramala, 11 de setembro de 2011, último día do Primeiro Festiclown Palestina.
Este barco ha tenido la mejor tripulación de la historia:
En la sala de máquinas, el siempre divertido Roxo, mi hermano de aventuras desde aquel 96 en Ourense donde fundamos el primer «*Augasquentes Zapatista de Galicia*».
De contramaestra, la incansable Txeli, metro y medio de energía y ternura dispuesta a movilizar las mareas con su vitalidad si la travesía lo precisa. En tierra, la maravillosa Jéssica, Fran el pirata y clown más gracioso de Lugo, el sureño, Nacho, el hombre más ingenioso a este lado del río Miño. En cubierta, Neroni, italiano de mirada perdida y sonrisa eterna, Helena la científica «costri» y el «perroflauta” de su novio Oriol que junto a Bego han sobrevivido a tormentas y días de sequía.
En la bitácora de abordo, Fer, el gallego del tercer ojo y pitillo congelado en sus labios; Jorge, el tercer ojo del festival y Ernets, la juventud personificada que con la ayuda de Lacosta han difundido a los cuatro vientos esta locura llamada Festiclown Palestina.
En el puente de mando, Claudia, coruñesa de nacimiento y una vagabunda de corazón que ha levantado mano a mano conmigo este sueño de casi dos años; Miluka compañera de vida, de insomnios, de risas y lágrimas, sin lugar a dudas la traductora con más carácter que Sevilla ha dado a la humanidad. Sin ellas dos, sin su pasión y clarividencia este barco nunca habría zarpado con éxito.
En puerto, el increíble Wajdi de Nablus, mago de las emociones y batallas, Jessika y Shadi de Ramala, pilares del circo en palestina y Daoud, el gentleman de las barricadas de Jerusalén.
En bodega, cerca de 50 artistas rebeldes que han cambiado el rostro dramático de este país, encabezados por el corazón andante que el mundo conoce como Patch Adams y el payaso más provocador de la historia del circo, Leo Bassi, maestro, padre y camarada de revoluciones pendientes.
En ruta, docenas de amigos y amigas que han hecho del Festival un lugar hermoso, Laila, Edu, Ángel, Moncho, los *Yenín boys* dirigidos por Nayeh, Mónica, Emilio, Andrea, Vicki y muchos más que no podría citar en un texto tan breve pero que tendrán siempre un lugar en mi corazón.
Hemos recalado en tierras exóticas donde compartir alegrías con ángeles terrestres como los Otecianos y también llorar con las duras realidades de los originarios de este trozo de tierra ocupado durante siglos por varios imperios y algún estado terrorista de origen judío.
Me llevo sonrisas, amigos armenios y africanos y algún que otro enemigo vestido de militar. Sonrisas como para vivir varias vidas, aplausos como para llenar el zepelín de mi historia, pero sobre todo me llevo una nueva identidad: la de palestino ciudadano de la humanidad.
Y quizás, si me permitís una confidencia, me llevo una sensación única de gratitud, gratitud por tener la oportunidad de constatar que la utopía es caminable, que se puede beber de las fuentes del eterno quijotismo y que la máquina más perfecta que existe es el corazón -un músculo que bombea esperanza contra viento y marea más allá de las corrientes nefastas del capitalismo sanguinario.
Somos Humanidad porque hemos aprendido a caminar nuestros sueños, el mío gracias a toda esta hermosa tripulación ha izado velas destino: La libertad.
Iván prado.
Ramala, 11 de septiembre de 2011, último día del Primer Festiclown Palestina.