Rapeiros, alambradas e pallasos. Los Chikos del Maíz en Festiclown Palestina
Que pasaría se un día nos levantamos e non hai unha fábrica de mortos no noso telexornal, se de súpeto as fronteiras bícanse e póñense ardentes?, seica non hai máis barricadas de humanidade que fronteiras de medo e dor impune?, seica un neno palestino bailando rap en castelán en Xerusalén Este (ocupado, machucado e anexionado), non ten máis forza simbólica que o check point chamado aeroporto de Ben Gurión?
Eles son tan débiles… E digamos eles para non confundirnos cos que aman a beleza, a liberdade e a xustiza. Eles e elas son tan débiles que necesitan muros de formigón, tanques, bombas e prisións para impedir que a primavera se coe por entre as rendijas da historia.
Pero a felicidade é cabezona, a poesía está cargada de futuro e a risa é revolucionaria.
Por iso, Os Chikos do Millo e os seus disparos de verso tomaron por asalto e por alma o Festiclown Palestina 2019. Por iso, o Nega e o Toni desembarcaron cos piratas de nariz vermello e tortas de natas no lugar do mundo onde a humanidade xógase o seu futuro.
Quizais compartamos barco porque os pallasos transmiten a liberdade como virus e praga, e os raperos e o circo son parte da mesma marea de rabia e esperanza.
Por iso, o rap, ese que tomba muros a rima espida, a base rebelde, a verso que abraza, a baile que atrapa; vístese de solidariedade internacionalista da man destes dous creadores que bailaron con nenos en Belén e en Xerusalén, que durmiron nun campo de refuxiados, que camiñaron polas rúas de Hebrón e Nablus, que escoitaron relatos de dignidade e resistencia no medio do vórtice sionista.
Por iso, somos invencibles, porque o noso discurso non ten odio, nin medo, nin mentiras, porque somos a utopía que camiña, cae e levántase, pérdese e atópase, equivócase e aprende. Somos a humanidade consciente, que no seu berro de guerra, ten máis paz e horizonte que o silencio imposto dos cemiterios que o sistema disfraza do fin da historia, porque os nosos mortos son de risa e grazas aos Chikos del Maíz bailan sobre as futuras lápidas do sionismo.
Iván Prado
Santiago, 23 de setembro.
