Non teñen máis fronteira que as súas biografías, veñen dun lugar onde a palabra vólvese flor e a súa música é abrazo e camiño.

Cultivan notas rebeldes, nas miradas dos de abaixo, nas dores que se volven crisálidas, nos amores que non teñen data de caducidade.

Veñen dunha cidade que é un pobo, dun pobo que é humanidade, dun tempo que non ten présa e dun país que é república de sorrisos e xustizas por construír.

Ás veces son dous, ás veces dez, ás veces miles, ás veces non existen , pero a súa música invádeo todo, son un exército de soñadores que perderon a guerra, pero gañaron a batalla da honestidade, saíron da trincheira do eu, espidos e sen bayonetas, saltaron sobre as minas do mercado e sobreviviron a toda as mentiras das etiquetas sen alma.

Chámanse Txarango, pero podíanse chamar Alguer, Sergi, Aléx, Pau, Quimet, Jordi, Iván, Joan, Sisco, Pau petites… Chámanse 10 corazóns con trasgo, pero podíanse chamar Txarango en Rebeldía, e son a rebeldía encarnada en compases sen fronteiras, en melodías que transforman, que tecen, que namoran, que revolucionan.

Somos un único latexo, somos un ritmo que constrúe pontes, que debuxa arco da vella, porque non hai ritma máis imprescindible que a uqe levanta bandeiras de esperanza e tomba ditaduras do medo, e nesta fronte de montañas que non se rende, sóló os guerrilleiros de amor poderán triunfar…

Sisco, quizais sexa a outra cara da lúa, onde o sol vai demorando en chegar para que morfeo teña onde descansar das súas feridas, arrastra as mochilas do poema non cantado, de partituras por parir, de caricias por soñar, de aduanas sen debuxar.

Joan ten Cuba entre os dedos , Africa no embigo, Catalunya no seu golpe. Lume tenro na súa mirada, volcáns na súa risa, e millóns de bolboretas no seu peito.

Alguer, íspese en cada liña da loita, en cada letra disólvese, edifícase na mirada da outra, ponse a roupa do refuxiado, fala o idioma do ocupado. Desembarca no seu Rocinante alado, baixa maxestoso do seu barco Astral escoltado por sirenas, portando o seu verso honrado e humilde, que derrite os valos e as distancias, con poemas colgados ao vento, coas súas penas como espada, buscando o santo graal do amor que libera e vólveche eterno.

Sergi, ten sangue de monxe tibetano, Jedai sen espada laser, as súas partituras vólvense haikus no espazo, a súa raíces son taboleiro de xadrez que nin o impero consegue escravizar, é tecedor de alianzas, pintor de complicidades, construtor dun mañá bañado de utopías, Cando lanza a frecha e marca o camiño, non hai valo ou muro que pare os seus pasos.

Son Náufragos dunha época de consumo e multinacionais, pero o seu navío é pirata e os seus oceáno é de aire, escultores de novas xeografías e astronautas da vida. Que desde Palestina a Serbia, pasando por Melilla, axúdannos a cumprir os soños de liberdade e justica a Pallasos en Rebeldía. Seguinte parada: Clownia 2018.

Budapest 8 de xuño 2018 Caravana # refugiandoesperanzas