Fútbol en rebeldía
Non deixa de chover, pero trouxeron unha pelota e Mesi (non lle coñecemos outro nome) non para de regatearnos cos seus 120 cm de puro fútbol kurdo.
Alí, desde fai un intre rebautizado como bananu (nome que naceu do berro de guerra de Sergi Carbonell de: Vai, nanu!!!. ) cada vez que tiro a portería achégaseme e grítame: “ good good Ronaldiño” , (e iso que son de Lugo e peso 100 quilos)
A súa irmá xemelga chámame para que me poña na portería, non di nada en inglés pero o seu kurdo iraquí, sérvelle para comunicar que quere saír de dianteira.
Bruce Lee é afgán, e mide a metade que alguer, pero lánzalle unhas patadas ao aire para roubarlle o balón, que parece que baila nunha película de Boliwood
Malika pon cara de malota cando se enfila a portería, pero é a nena que máis se riu durante a actuación.
Tiven que tirar as chancletas porque mas carguei nun ataque a portería #ante o Joan Palá, e agora xogo descalzo coméndome todas as pedras, e xutando máis raíces de árbore que balóns.
Durante uns instantes decido gorecerme da choiva, que agora xa é case torrencial, instantes que me serven para ver que a roupa dos nenos segue colgada no valo do campo de refuxiados de Subotica, pero o partido en rebeldía continúa, así que saio correndo de novo ao campo porque non podo deixar de celebrar a vida con estes nenos, con estas nenas, que son felices xogando con Txarango nun campo de refuxiados que se volve o Camp Nou por encantamento.
Cando xa non podemos máis, tras 90 minutos de balon-auga, poñémonos a cantar todo tipo de cancións coa nosa nova familia. A nais achéganse por primeira vez en todo o día, a ver como as súas crianzas divírtense con estes estranxeiros tolos.
Para cando chegan os coches que nos van a levar a ver á xente que vive escondida nos bosques, a impotencia e a incerteza mestúranse coa tristeza da despedida.
Pero eses minutos baixo a choiva xogando con nenos cheos de luz e vida, imprímelle unha verdade e sobre todo un sentido tan grande ao que facemos que nin o cansazo nin a rabia conseguen deixar unha físgoa no noso corazón ao desánimo.
Seguiremos visitando campamentos de refuxiados, seguiremos loitando contra os nosos gobernos e seguiremos gritado contra os muros e as fronteiras, porque é maior a forza do que nos une, é máis intensa a fame de fraternidade humana, que o medo ou a desidia.
Poñer pel con pel con aqueles que máis sofren este sistema global de terror é a maneira máis bela que atopamos para vivir en liberdade no medio da barbarie.
Iván Prado.